"Όπου υπήρχε δάσος, θα ξαναγίνει...δάσος"...

Η καμένη Πελοπόννησος ακόμα καπνίζει....Οι υποσχέσεις ότι το δάσος θα γίνει δάσος, έμειναν υποσχέσεις και κανείς δεν αντιδρά. Στη Μεσσηνία, ένα παραλιακό σημείο δίπλα από την πόλη της Καλαμάτας, είχε καεί ολοσχερώς. Ήταν ένα υπέροχο δάσος που έβγαζε στη θάλασσα. Ο κόσμος περνούσε μέσα απο το δάσος, απολάμβανε την υπέροχη φύση και έκανε μπάνιο σε μια καταπληκτική φυσική παραλία. Δείτε τώρα αυτό το λίνκhttp://www.costanavarino.com/Πρόκειται για ένα ιδιωτικό πάρκο που θα γίνει στο ίδιο σημείο που κάποτε ο κόσμος είχε ελεύθερη πρόσβαση! Που έκανε μπάνιο και πικ νικ. Τώρα θα πρέπει να πληρώνει αδρά, για να απολαύσει τα ίδια πράγματα, στο ίδιο σημείο! Αντί να προστατέψουν τα καμένα, τα δίνουν σε ιδιωτικές εταιρείες! Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί καίγονται τα δάση μας! Η απόλυτη υποκρισία, η απόλυτη ξετσιπωσιά! Όλα έγιναν στη λούφα. Η εταιρεία στέλνει αυτό το λίνκ για να διαφημίσει τον...παράδεισο που ετοιμάζει! Διαφημιστικά δηλαδή! Τον Μάιο του 2010 θα είναι έτοιμο...Ντροπή αλήτες πολιτικοί! Ντροπή σας ξεφτιλισμένοι, όλοι. Γαλάζιοι, πράσινοι, κοκκινοι, κίτρινοι....Κάτι τέτοιες στιγμές μου έρχεται να κατέβω στους δρόμους και να πάω να κάψω τη μαμημένη τη βουλή. Να την κάνω λαμπόγυαλο...Και μετά λέμε πως γεννιέται η βία....ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ. ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ. ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ...ΚΤΗΝΗ! ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ ΤΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΞΕΠΟΥΛΑΤΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ....ΟΥΣΤ!

Να φύγουν οι Κινέζοι από το λιμάνι ΤΩΡΑ! Γιατί να φύγουν;

- Γιατί σταδιακά θα φέρουν στη χώρα μας 4 δις ευρώ. Μέχρι τώρα οι σωστές ξένες επενδύσεις ήταν αυτές που έπαιρναν λεφτά από την χώρα όχι που έδιναν.
- Γιατί θα φτιάξουν υποδομές (που θα μας μείνουν) αξίας 350 εκ ευρώ. Δηλαδή να μας χαρίσουν υποδομές; Πού ξανακούστηκε; Εμείς δώρα δεν παίρνουμε. είμαστε αδιάφθοροι.
- Γιατί αυτοί οι Κινέζοι μας τα πρόσφεραν πριν από την διεθνή οικονομική κρίση. Και ενώ όταν ξέσπασε η κρίση όλοι οι επενδυτές διεθνώς αναίρεσαν τα προσυμφωνημένα μειώνοντας κατά πολύ τις προσφορές τους, ο πρόεδρος τους Hu Jintao είχε το θράσος να μην μειώσει την προσφορά του και να έρθει και ο ίδιος στην Ελλάδα για την υπογραφή
- Γιατί για τα παραπάνω δεν τους πουλάμε τίποτα (ούτε κυριαρχικά δικαιώματα, ούτε στρατηγικό τομέα, ούτε εκατοστό Ελληνικής γης) παρά μόνο τους νοικιάζουμε τη ΜΙΑ μόνο προβλήτα των containers. Την άλλη θα τη δουλεύουμε εμείς οι Έλληνες.
- Γιατί έτσι θα φανεί ότι η μια προβλήτα που θα την δουλεύουν οι Κινέζοι θα τρέχει ενώ η άλλη που θα τη δουλεύουμε εμείς θα κάθεται.
- Γιατί έτσι θα φανεί η απόδοση (και η διαφορά) των Ελλήνων εργαζομένων κάτω από την Ελληνική κρατική διοίκηση και των Ελλήνων εργαζομένων κάτω από τη κινεζική διοίκηση (για την ίδια ακριβώς δουλειά).
- Γιατί πλήττονται 400 εργαζόμενοι του ΟΛΠ που σήμερα τη βγάζουν δεν τη βγάζουν με 80 χιλιάδες ευρώ το χρόνο νόμιμα (και άλλα τόσα και περισσότερα μέσω ιδιωτικών εταιριών).
- Γιατί έτσι θα φανεί ότι το κόστος λειτουργίας της κινεζικής προβλήτας θα είναι πολύ μικρότερο από το κόστος λειτουργίας της Ελληνικής.
- Γιατί υπάρχει κίνδυνος να φανούν σύντομα τα αποτελέσματα και έτσι να μας βάλουν όλους να δουλεύουμε για να πληρωνόμαστε και όχι όπως τώρα να πληρωνόμαστε χωρίς να δουλεύουμε.
- Γιατί του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει. Φυσικά εννοούμε ζυγό. δουλειάς.
- Γιατί υπάρχει ο πολύ μεγάλος κίνδυνος να γίνει ο Πειραιάς το μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου. και φυσικά το μεγαλύτερο λιμάνι θα έχει και περισσότερη δουλειά. Μπρρρ. μακριά από μας.
- Και γιατί τέλος κυρία Κατσέλη αν δεν διώξουμε τους Κινέζους, υπάρχει περίπτωση να έρθουν και άλλοι ξένοι επενδυτές στην Ελλάδα, να δώσουν τα λεφτά τους και έτσι να αυξηθεί η πραγματική απασχόληση (μπρρρ. δουλειά δηλαδή), και η χώρα μας να κινδυνέψει να θεωρηθεί καλύτερος τόπος για επενδύσεις από τη Ουγκάντα και τη Ζιμπάμπουε.

Το δικό μας στοίχημα...

Η μάχη τέλειωσε! Στα θηκάρια τα μαχαίρια! Είναι βέβαιο ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου τρέφει -όπως όλοι οι Πρωθυπουργοί- τη φιλοδοξία να μείνει το όνομά του στην ιστορία, για το καλό που θα κάνει στον τόπο. Το αν θα το καταφέρει ή όχι δεν εξαρτάται όμως μόνον από τον ίδιο και το επιτελείο του. Παράλληλα πρέπει εμείς:

1.    Να σταματήσουμε να ζητάμε να διορίσουμε το παιδί μας στο δημόσιο.

2.    Να μην «κλέβουμε» την εφορία, αλλά και να ζητάμε αποδείξεις από τους προμηθευτές μας.

3.    Να μη συνωστιζόμαστε στους προθαλάμους με μίζες, για να εξασφαλίσουμε προμήθειες του Δημοσίου.

4.    Να μη λέμε ΟΧΙ σε όλες τις πράξεις της Κυβέρνησης, ακόμη κι όταν αυτές είναι στη σωστή κατεύθυνση.

5.    Να πάψουμε να καταστρέφουμε δημόσια και ιδιωτικές περιουσίες.

6.    Να εξοικονομούμε ενέργεια και νερό.

7.    Να ασφαλίζουμε τα σπίτια μας για πυρκαγιά και πλημμύρα και να μην τα βάζουμε με την Πολιτεία, ιδιαίτερα, όταν χτίσαμε το σπίτι μας σε ρέμα.

8.    Να πάψουμε να ζητάμε παράνομα ρουσφέτια.

9.    Να πάψουμε να καταναλώνουμε σαν «Ωνάσηδες».

10. Να πάψουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους, νεκρώνοντας την επαγγελματική και κοινωνική ζωή.

Γιατί το στοίχημα δεν είναι ούτε του Γ. Παπανδρέου ούτε του ΠΑΣΟΚ. ΔΙΚΟ μας είναι. Κι αν αποτύχει η Κυβέρνηση, εμείς θα υποφέρουμε, όχι εκείνοι!

 

Άλλος για Χίο τράβηξε....

Τον Ιούνιο του 2008 το Συμβούλιο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών (ΣΑΕ) απέρριψε σειρά αιτημάτων κάποιων ακτοπλοϊκών εταιρειών, οι οποίες ζητούσαν επιτακτικά, εν μέσω θέρους και φουλ τουριστικής σεζόν, να αλλάξουν κάποια δρομολόγια των πλοίων τους με στόχο να επιτύχουν οικονομίες κλίμακος, κυρίως λόγο αύξησης του κόστους ταξιδιού εξαιτίας της σημαντικής αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς την αναστάτωση που θα προκαλούσε η αποδοχή των αιτημάτων αυτών από το ΣΑΕ, αφού ήδη είχαν πουληθεί εισιτήρια και σε αρκετά δρομολόγια υπήρχε sold out. Τα αιτήματα αυτά διατυπώθηκαν, λίγες μόνο ημέρες μετά την αύξηση κατά 25% της τιμής των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων. Αν μαζί με όλα αυτά θυμηθούμε και το συμβάν με το πλοίο Θεόφιλος της ΝΕL Lines – έπαθε βλάβη εκείνες τις μέρες με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία εκατοντάδων επιβατών -  εύλογα δημιουργείται το ερώτημα εάν τα πλοία της ακτοπλοϊας τηρούν όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και αν προσφέρουν στους καταναλωτές/επιβάτες/ταξιδιώτες όλο όσα υποχρεούνται βάσει των προδιαγραφών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα πουν ότι μάλλον δεν προσφέρουν τα παραπάνω, τουλάχιστον στο βαθμό και με τον τρόπο που θα έπρεπε.

Αυτό όμως ίσως και να είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα, αφού δεν γνωρίζουμε εις βάθος τα προβλήματα του κλάδου αυτού, που σίγουρα θα είναι πολλά και σύνθετα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα μας ξεκινάει από μια υπόθεση. Υποθέτουμε ότι το ΣΑΕ έκανε δεκτά τα αιτήματα των ακτοπλοϊκών εταιρειών και προχωρούσε στην υιοθέτηση των αλλαγών των δρομολογίων. Σκεφθείτε την αναστάτωση που θα ακολουθούσε. Και ξεκινάω από τη δική μου – υποθετική - εμπειρία. Από τις αρχές Ιουνίου του 2008 είχα αγοράσει εισιτήριο για Χίο με εταιρεία που κάνει το δρομολόγιο Πειραιάς-Χίος-Μυτιλήνη. Ένα μήνα μετά, η εταιρεία αλλάζει το δρομολόγιο αυτό (η υπόθεση που λέγαμε) και αντί το πλοίο της να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρομολόγιο, το αλλάζει, προσθέτοντας και κάποια νησιά των Κυκλάδων, κάτι που εγώ δεν γνώριζα όταν αγόραζα τα εισιτήρια. Και που σίγουρα αν το γνώριζα θα πήγαινα με άλλη εταιρεία. Γιατί ενώ εγώ αγόρασα εισιτήριο για να πάω απευθείας στη Χίο, θα καταλήξω εκεί περνώντας από 2-3 άλλα νησιά, ξοδεύοντας φυσικά περισσότερο χρόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και το ερώτημα είναι αν τέτοιου είδους κινήσεις δημιουργούν πρόβλημα στις σχέσεις της εταιρείας με τον καταναλωτή/επιβάτη/ταξιδιώτη. Ο οποίος κάποιες φορές, όπως στο υποθετικό παράδειγμά μας, άλλη υπηρεσία αγόρασε και άλλη θα «απολαύσει».

Που τελειώνουν τα όρια του επιχειρηματικού κέρδους; Μέχρι ποιό σημείο μια εταιρεία πρέπει να κοιτάζει το συμφέρον της; Πως γίνεται από τη μια να επενδύεις εκατομμύρια ευρώ για ενέργειες Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης και από την άλλη να κάνεις κινήσεις που...τις καταργούν;

Τονίζω ότι όλα αυτά αποτελούν απλώς προβληματισμούς και δεν συνιστούν μομφή για τις ακτοπλοϊκές εταιρείες. Το παράδειγμα που ανέφερα ήταν απλώς η αφορμή για ένα ευρύτερο ζήτημα που αφορά στο πόσο πιστεύουν οι εταιρείες στην εταιρική κοινωνική ευθύνη και πόσο στρατηγικά τις εντάσσουν στην καθημερινή τους λειτουργία. Νομίζω ότι οι απόψεις που έχουν ακουστεί επί του θέματος αυτού είναι πολλές και διαφορετικές. Η μόνη αλήθεια είναι ότι όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αυτό κρίνει ο πελάτης/καταναλωτής/πολίτης. Και φυσικά, αναλόγως πράττει. Για την ιστορία να πω ότι οι αλλαγές δρομολογίων που ζήτησε τον Ιούνιο του 2008 η εν λόγω ναυτιλιακή εταιρεία – όχι, δεν ήταν η NEL - έγιναν δεκτές, αλλά για την επόμενη τουριστική περίοδο, αυτή που μόλις τελείωσε.

ΠΑΟΚ, Αέναος Πλεύσις

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που με έκανε ΠΑΟΚ από μικρό παιδί, από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω και να θυμάμαι τον κόσμο. Ζούσα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούσαν σαν οπαδικές ιδεολογίες ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Ούτε καν η ΑΕΚ. Ζούσα μέσα στην Αθήνα. Διάβαζα μόνο αθηναϊκές εφημερίδες, άκουγα μόνο αθηναϊκά ραδιόφωνα. Οι φίλοι μου στο σχολείο μιλούσαν μόνο για τις 3 ομάδες του ΠΟΚ. Ο πατέρας μου Παναθηναϊκος, το πρώτο γήπεδο που με πήγε σε ηλικία 5 χρονών ήταν η Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Ερεθίσματα Παοκτσίδικα δεν υπήρχαν. Τότε τι συνέβη;

Κάθε τι έχει την εξήγηση του. Ξεκινά από τα προσωπικά μας ερεθίσματα και καταλήγει στην ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία μας. Δεν μου άρεσε να υποστηρίζω μια ομάδα για να κερδίζω τίτλους. Ήθελα ακόμα και η ομάδα που υποστήριζα να έχει μια ιδεολογία, μια φιλοσοφία, να αντιπροσωπεύει κάτι συγκεκριμένο, κάποια αξία της ζωής. Όχι απλά «20 πρωταθλήματα και 30 κύπελλα». Με το μικρό μου μυαλουδάκι, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αναζητούσα αυτές τις απαντήσεις. Και δεν ήταν διόλου εύκολο να τις βρω.

Ώσπου μια ημέρα ο πατέρας μου άρχισε να μου μιλάει για την καταγωγή μας. Εκεί, από τη Σμύρνη, ένα χωριό που το έλεγαν Κάτω Παναγιά. Μου είπε ότι η οικογένειά μας ζούσε εκεί για περισσότερα από 100 χρόνια. Με την καταστροφή της Σμύρνης οι πρόγονοί μου πέρασαν απέναντι, στη Χίο, όπου και εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Και εκεί γεννήθηκα κι εγώ. Ο πατέρας μου, μου μίλησε για την θρησκεία, για τον Χριστό και την Παναγιά που «στάθηκαν στο πλευρών των παππούδων μου τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς». Τότε ήταν που μου έδειξε ιστορικές φωτογραφίες από τη Σμύρνη, οι οποίες είναι πλέον ιστορικά κειμήλια. Σε μια φωτογραφία μιας εκκλησίας της Κάτω Παναγιάς διέκρινα έναν δικέφαλο αϊτό. Μου έκανε εντύπωση στην ηλικία των 5 χρόνων, αφού δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί ένας αϊτός να έχει δύο κεφάλια. «Είναι το σύμβολο της θρησκείας μας» μου είπε ο πατέρας μου. «Ο δικέφαλος σημαίνει πολλά για την Ελλάδα μας και την ιστορία μας».

Λίγες ημέρες αργότερα έπεσαν στην αντίληψή μου τα θρυλικά αυτοκόλλητα της Panini με τους ποδοσφαιριστές. Και εκεί είδα μια φωτογραφία ενός ποδοσφαιριστή με το όνομα «Γιώργος Κούδας», ο οποίος είχε στο στήθος του μια φανέλα με σήμα το δικέφαλο αϊτό. Κόλλησα. Τι δουλειά είχε εκεί ο δικέφαλος αϊτός; Υπήρχε ομάδα με αυτό το σήμα;

Από εκείνη τη φωτογραφία ξεκίνησαν όλα. Άρχισα να ψάχνω τις εφημερίδες, να σκίζω δικέφαλους αϊτούς από τα περιοδικά, να κόβω φωτογραφίες παικτών με την ασπρόμαυρη στολή. Μια μέρα ρώτησα τον πατέρα μου για την ομάδα με τα ασπρόμαυρα. «Ο ΠΑΟΚ είναι γιε μου. Μια ιστορική ομάδα που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη και εκπροσωπεί την προσφυγιά, τους ξεριζωμένους Έλληνες από τις χαμένες πατρίδες, τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και όπου αλλού». Αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή ο ΠΑΟΚ έγινε για μένα η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία ξαναγεννήθηκα. Μέρα με την ημέρα ανακάλυπτα ολοένα και νέα στοιχεία για τον ΠΑΟΚ. Τον αγάπησα, Δέθηκα μαζί του. Και όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα περισσότερα, έμαθα τι εκπροσωπεί: Την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, το ήθος, την ανάγκη του ανθρώπου να αγωνίζεται χωρίς το άγχος της νίκης.

Στο σχολείο ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος. «Ο ΠΑΟΚΤΣΗΣ» με έλεγαν. Και μου άρεσε που ξεχώριζα. Όταν οι άλλοι πανηγύριζαν τίτλους, εγώ πανηγύριζα για την αξιοπρέπειά μου. Μόνος μου. Πανηγύριζα γιατί αυτά τα λίγα που είχα πετύχει ως σύλλογος δεν μπορούσε να μου τα αμφισβητήσει κανείς. Χρόνο με το χρόνο, διαβάζοντας και ψάχνοντας έχτισα μέσα στην ψυχή μου το μεγαλείο του ΠΑΟΚ. Τις αξίες του και τα ιδανικά του. Και τώρα προσπαθώ να τα εμφυσήσω στα παιδιά μου. Και μάλλον καλά τα πάω θα έλεγα.

Αν έμαθα κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Δεν έχει η νίκη, αλλά το να παλεύεις γι΄αυτή. Να μην το βάζεις κάτω όσες δυσκολίες κι αν συναντήσεις. Να έχεις τη δύναμη να σηκώνεσαι, να μην απογοητεύεσαι, να μην πονάς, να μην λυγάς. ΠΑΟΚ είσαι! Πρέπει να συνεχίζεις. Κι αυτό το έκανα πράξη ζωής που την ονόμασα «Αέναος Πλεύσις».

Αυτό είναι για μας ο ΠΑΟΚ. Κι αυτό πρέπει να παραμείνει, αδέλφια. «Αέναος Πλεύσις». Για να αισθανθούμε περήφανοι μεθαύριο όταν τα ιδανικά αυτού του τεράστιου συλλόγου τα έχουμε μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας.

Γι’ αυτό μην μεμψιμοιρείτε, μην μιζεριάζεστε, μην απογοητεύεστε. Ο ΠΑΟΚ είναι πολλά περισσότερα από μια πρόκριση στους ομίλους του Europa League, ένα κύπελλο, ένα πρωτάθλημα. Είναι η πυξίδα της ζωής μας. Είναι απλά, η ζωή μας....

Η Αέναος Πλεύσις μας...

 

ΥΓ: Πατέρα, γιατί δεν έγινες ΠΑΟΚ;

H ευθύνη του «πελάτη»

Το καλοκαίρι αποτελεί εποχή που οι ρυθμοί πέφτουν γενικώς, ωστόσο έχει αποδειχθεί ότι κατά τη διάρκειά του συμβαίνουν τα χειρότερα γεγονότα του χρόνου. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ζήσαμε την επιβεβαίωση αυτού του statement, όταν πριν λίγες μέρες κάηκε η βορειοανατολική Αττική. Και ίσως το πρόβλημα να μην ήταν αυτό καθαυτό το γεγονός των πυρκαγιών – λέμε τώρα - , όσο το ότι στη χώρα μας το πάθημα ποτέ δεν μας γίνεται μάθημα. Αυτό είναι το χειρότερο. Από το 1981 και μετά και σχεδόν κάθε 3-4 χρόνια, η Αττική δέχεται ισχυρότατα πλήγματα περιβαλλοντικών καταστροφών με αποκορύφωμα τις πυρκαγιές στην Κηφισιά (1981), στον Διόνυσο (1982, 2009), στην Βαρυμπόμπη (1986), στον Αυλώνα (1992), στον Άγιο Στέφανο (1993, 2009), στην «μπαρουτοκαπνισμένη» Πεντέλη (1995, 1998, 2000, 2009), στη Ραφήνα (2005), στην Πάρνηθα (2008). Παρά τις καταστροφές αυτές τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει στον τομέα της πρόληψης, της επένδυσης σε υλικοτεχνικές υποδομές, σε νοοτροπία. Κι αυτό δεν μας τιμάει ως λαό. Διότι όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του, δεν έχει μέλλον.Μετά την καταστροφή λοιπόν, τι; Το κράτος θα αρχίσει κάποιες «δειγματοληπτικές» αναδασώσεις και θα δημιουργήσει ευρείες διαφημιστικές καμπάνιες μιλώντας για την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ η ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω των μεγάλων επιχειρήσεων θα στηρίξει ειδικά προγράμματα αναδάσωσης στο πλαίσιο στρατηγικών ενεργειών εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Χρήσιμα όλα αυτά. Ωστόσο το πρόβλημα δεν θα λυθεί όσο η νοοτροπία κάποιων δεν αλλάζει. Όχι μόνο όσων καίνε τα δάση για να δημιουργήσουν οικόπεδα, όσο και εκείνων που τα αγοράζουν. Διότι και οι τελευταίοι έχουν μεγάλη ευθύνη. Αν δεν αγόραζαν οικόπεδα στα δάση, κάποιοι δεν θα τα έκαιγαν. Φυσικά όμως η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στην Πολιτεία που δεν δημιουργεί τους αναγκαίους νόμους, αλλά και όταν τους δημιουργεί, δεν τους στηρίζει. To πολιτικό κόστος και η διαπλοκή θα παραμείνουν για πάντα χειραγωγοί του μέλλοντος τόσο του δικού μας, όσο και των παιδιών μας. Μέχρι τότε, τα κροκοδείλια δάκρυα θα πλημμυρίζουν τις τηλεοπτικές μας οθόνες.....Αιδώς Αργείοι!

Κυριακάτικος Τύπος: Πρώτο βήμα η παραδοχή του προβλήματος...

Ο κυριακάτικος Τύπος αποτελεί την ατμομηχανή του παραδοσιακού Τύπου, χωρίς καμία αμφιβολία. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν οδηγεί τον τελευταίο στη Γη της Επαγγελίας ή της...απαξίωσης. Για το ζήτημα αυτό έχουν ακουστεί και γραφτεί πολλά τα τελευταία χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η απάντηση δεν είναι απλή. ΄Εχω την αίσθηση ότι μοιάζει λίγο με το αυγό του Κολόμβου. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο κυριακάτικος Τύπος αποτελεί ευχή και ταυτόχρονα κατάρα για τον παραδοσιακό Τύπο. Ευχή, γιατί με τον θεματολογικό του πλούτο απευθύνεται στο σύνολο μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας και κατάρα γιατί με τις χωρίς μέτρο προσφορές του (DVD, CD, αξεσουάρ, κασκόλ, ομπρέλες, καπέλα, μπρελόκ, γραβάτες κ.α.) οδήγησε κάποιες εφημερίδες στην απώλεια της φυσιογνωμίας τους, προκαλώντας τους κρίσης ταυτότητας. Κρίση που φυσικά έγινε αντιληπτή από τους αναγνώστες, οι οποίοι -για κάποιες τουλάχιστον από αυτές-, έπραξαν...τα δέοντα, γυρίζοντάς τους την πλάτη. Στις 29 Ιουνίου του 2008 ο εβδομαδιαίος μέσος όρος κυκλοφορίας των κυριακάτικων εφημερίδων έπεσε κάτω από τα 900.000, σε μια περίοδο που ο κόσμος δεν είχε φύγει ακόμα για διακοπές. Πριν από εκείνη την ημερομηνία, η τελευταία φορά που ο μέσος όρος τους έπεσε κάτω από το ψυχολογικό όριο των 900.000 φύλλων ήταν η 1η Ιανουαρίου 2005.
Η λύση είναι απλή: Να παραδεχθούν οι κυριακάτικες εφημερίδες το πρόβλημα –κάποιες από αυτές υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα – να αξιολογούν ορθολογικά τις προσφορές (εάν αρμόζουν στη φυσιογνωμία της εφημερίδας και αν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στους αναγνώστες) και να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα στο δημοσιογραφικό περιεχόμενο. Οι εφημερίδες δεν θα έχουν ποτέ την αμεσότητα και τη δύναμη της τηλεόρασης. Γι’ αυτό ακριβώς και θα πρέπει να σχεδιάζονται όχι με στόχο να ανταγωνιστούν αυτή, αλλά να πάνε την ενημέρωση και την ψυχαγωγία ένα βήμα παραπέρα. Τον τρόπο τον ξέρουν. Το θέμα είναι εάν θέλουν να επενδύσουν σε αυτόν ή να προτιμήσουν την εύκολη λύση των προσφορών με τα περιστασιακά οφέλη....

Μαθήματα ψαρέματος....

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελληνική αγορά της επικοινωνίας και των media έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό από τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής ύφεσης. Τα νούμερα – που για πολλούς «δεν λένε πάντα την αλήθεια» - δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης. Το 2008 ήταν άσχημη χρονιά τόσο για τον Τύπο (ηλεκτρονικό και έντυπο), όσο και για τις διαφημιστικές εταιρείες, οι οποίες ωστόσο περιόρισαν την πτώση των προ φόρων κερδών τους στο -1,71%. Φέτος η πτώση αυτή αναμένεται να φτάσει το -10% ή και το -15%. Αλλά και στα media η εικόνα δεν είναι καλύτερη. Το πρώτο εξάμηνο του 2009, η πτώση των εσόδων τους από τη διαφήμιση έχει φτάσει στο -40%, δοκιμάζοντας σε μεγάλο βαθμό τις αντοχές τους. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε: Δεκάδες απολύσεις υπαλλήλων Τύπου (δημοσιογράφοι, τεχνικοί, εμπορικοί κ.α.), κλείσιμο ιστορικών μέσων (Ελεύθερος Τύπος, Auto Motor Und Sport κ.α.), ριζικές περικοπές λειτουργικού κόστους σε τηλεοπτικά κανάλια κ.α. Και να σκεφθεί κανείς ότι ακόμα «η μπίλια γυρίζει». Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στα ηλεκτρονικά media είναι το γεγονός ότι από τις αρχές του 2009 τα τηλεοπτικά κανάλια αναγκάστηκαν να μειώσουν τα τιμολόγια διαφημίσεων μέχρι και 40%, στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν διαφημιζόμενους, οι οποίοι εγκατέλειπαν την τηλεόραση. Οι διαφημιζόμενοι από την πλευρά τους, αξιοποίησαν την ευκαιρία αυτή, αλλά στην πορεία, τα κανάλια διαπίστωσαν ότι η κίνηση αυτή ήταν δίκοπο μαχαίρι. Κι αυτό γιατί οι διαφημιζόμενοι αγόραζαν περισσότερο διαφημιστικό χρόνο από το 2008, με το ίδιο ή και μικρότερο κόστος. Έτσι, πριν μερικές ημέρες, δύο εκ των μεγαλύτερων τηλεοπτικών δικτύων της χώρας, το Mega και ο ΑΝΤ-1, αποφάσισαν να αυξήσουν τα τιμολόγια διαφημίσεων κατά 80% και 30%, αντίστοιχα. Κι αυτό, στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις απώλειες εσόδων, που το πρώτο εξάμηνο του 2009 έφτασαν το -25%. Είναι πολύ πιθανόν την κίνησή τους αυτή να ακολουθήσουν και άλλα τηλεοπτικά κανάλια. Σε κάθε περίπτωση, η εξέλιξη αυτή δείχνει ότι οι αντοχές των μέσων έχουν πλέον φθάσει στα όριά τους.
Ίδια είναι η κατάσταση και στους μεγάλους διαφημιζόμενους, οι οποίοι έχουν μειώσει την διαφημιστική τους δαπάνη σε ποσοστό 15-20% από το 2008. Χαμένες σε αυτή την περίπτωση είναι οι διαφημιστικές εταιρείες, αλλά και τα λεγόμενα «media specialist agencies», δηλαδή τα agencies που αγοράζουν και πωλούν διαφημιστικό χώρο και χρόνο στα μέσα για λογαριασμό των διαφημιζόμενων. Κάποια από αυτά αντιμετωπίζουν ακόμα και το ενδεχόμενο αναστολής λειτουργίας τους με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για τις ισορροπίες της διαφημιστικής αγοράς. Ήδη τα πρώτα ονόματα έχουν αρχίσει να ακούγονται.
Η πολιτεία από την πλευρά της παρακολουθεί τις εξελίξεις ανήμπορη να αντιδράσει ουσιαστικά και με στρατηγικό πλάνο. Προτάσεις έχουν ακουστεί πολλές. Μια από αυτές αφορά στην ενίσχυση των μέσων με κρατική διαφήμιση από το φθινόπωρο. Μια σοφή κινεζική παροιμία όμως λέει «στον φτωχό μην δώσεις ψάρι, μάθε τον να ψαρεύει». Το κράτος πρέπει να δημιουργήσει τις απαραίτητες δομές και προϋποθέσεις ώστε τα φαινόμενα ανορθόδοξων στρατηγικών λειτουργίας των μέσων και των εταιρειών επικοινωνίας να μειωθούν στο ελάχιστο. Θα πρέπει να δώσει ώθηση στην εφαρμογή των νόμων. Να καταργήσει κάθε παθογένεια του παρελθόντος και να προσφέρει κίνητρα υγιούς ανάπτυξης. Να διευκρινίσει τις προϋποθέσεις που πρέπει να έχουν τα μέσα για να απορροφήσουν κρατική διαφήμιση. Να δώσει κρατική διαφήμιση και στα περιοδικά, όχι μόνο στις εφημερίδες και στην τηλεόραση. Και φυσικά να αγνοήσει το λεγόμενο «πολιτικό κόστος», το οποίο απειλεί πλέον τη συνοχή της ελληνικής δημοκρατίας. Λύσεις υπάρχουν. Για βούληση, δεν είμαι σίγουρος. Και ο χρόνος τελειώνει...

Περί απαγόρευσης των προεκλογικών δημοσκοπήσεων

Η νέα απαγόρευση των προεκλογικών δημοσκοπήσεων δεν αιτιολογήθηκε επαρκώς από την κυβέρνηση και ήταν φυσικό να προκαλέσει την αντίδραση του ΣΕΔΕΑ. Κατά τον ΣΕΔΕΑ «η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την ελευθερία στη διακίνηση των πληροφοριών και από τους ενημερωμένους πολίτες αλλά από την ανεξέλεγκτη φημολογία και τη διακίνηση πληροφορίας που δεν υπόκειται σε κανένα νόμο του κράτους και σε κανένα κώδικα δεοντολογίας…».
Η επιχειρηματολογία του ΣΕΔΕΑ εμπλουτίζεται στη συνέχεια και με άλλα επιχειρήματα, όμως υπάρχει μια πτυχή την οποία δεν καλύπτει. Τις συνέπειες τις οποίες έχει η απαγόρευση στην οικονομική χρήση αυτής της πολύτιμης πληροφορίας. Από τη στιγμή που πραγματοποιούνται προεκλογικές δημοσκοπήσεις, οι οποίες όμως δεν ανακοινώνονται δημοσίως, αυτοί που κατέχουν τις σχετικές πληροφορίες έχουν αυτό που ονομάζουμε εσωτερική πληροφόρηση. Η εσωτερική αυτή πληροφόρηση μπορεί να επηρεάσει την πορεία μετοχών ή τη λήψη άλλων επιχειρηματικών αποφάσεων (στην πιο αθώα μορφή της μπορεί για παράδειγμα να αφορά εταιρίες που θα έχουν πολύ διαφορετική πορεία, εξ αιτίας διαφορών στα προγράμματα των κομμάτων, ανάλογα με το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές - π.χ. διαφορές μεταξύ κομμάτων που δίνουν μεγάλη έμφαση στην πράσινη ανάπτυξη και άλλων που δεν υιοθετούν αυτή την πολιτική άποψη) και να έχει σημαντικές οικονομικές συνέπειες. Τόσο ώστε να μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συναλλαγών, τόσο πολιτικών όσο και οικονομικών, στη διάρκεια των ημερών ισχύος της απαγόρευσης.
Ο πιο σημαντικός κίνδυνος πάντως, που επισημαίνεται εμμέσως από τον ΣΕΔΕΑ, είναι ότι η απαγόρευση συνεπάγεται τον κίνδυνο παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης για τις δημοσκοπήσεις που συνεχίζουν να πραγματοποιούνται (κυρίως από τα κόμματα), στη διάρκεια του εκλογικού αγώνα. Τα στοιχήματα μεταξύ των αρμοδίων επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού των μεγάλων κομμάτων, τα υπονοούμενα των μεγαλοπαρουσιαστών των τηλεοπτικών σταθμών, τα παραπολιτικά στις εφημερίδες, είναι τρόποι με τους οποίους γίνεται η διαχείριση αυτής της πληροφορίας. Τρόποι που από τη φύση τους ούτε μπορεί να απαγορευτούν, ούτε και να αποτελέσουν πραγματική πληροφόρηση, μια που όλοι όσοι έχουν τη σχετική πληροφορία και είναι νομικά υποχρεωμένοι να αναφέρονται μόνο εμμέσως σ’ αυτή, συμπεριφέρονται σαν να διακινούν φήμες.
Ο ΣΕΔΕΑ βέβαια στην ανακοίνωσή του δεν αναφέρεται στην κριτική που θα έπρεπε να γίνει και για τον ίδιο τον κλάδο και τον τρόπο με τον οποίο έχουν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια κάποιες δημοσκοπήσεις, ως εργαλείο όχι αντικειμενικής πληροφόρησης αλλά πολιτικού επηρεασμού της κοινής γνώμης. Γιατί είναι γνωστό ότι σε πολλές περιπτώσεις στα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκαν ερωτήσεις με κύριο στόχο τον επηρεασμό της κοινής γνώμης (είτε αναδεικνύοντας επικοινωνιακά συγκεκριμένα θέματα, είτε κατευθύνοντας τους ερωτώμενους - το λεγόμενο επιστημονικά πρόβλημα της μεροληψίας του ερωτηματολογίου), όπως είναι κοινή και η διαπίστωση ότι πολλές φορές οι απαντήσεις στα ερωτηματολόγια δίδονται επιλεκτικά στη δημοσιότητα, ανάλογα με τις πολιτικές προτεραιότητες εκείνου που έχει παραγγείλει τη συγκεκριμένη έρευνα.
Αυτές οι πρακτικές, οι οποίες όλοι γνωρίζουμε ότι είναι υπαρκτές, έχουν βέβαια τη σημασία τους και στην περίοδο που δεν υπάρχουν εκλογές, διαδραματίζουν όμως αποφασιστικό ρόλο στην προεκλογική περίοδο, οπότε μπορεί -σε εκλογές με μικρή διαφορά-, ακόμα και να καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Είναι λοιπόν ενδεχομένως προς το συμφέρον του κλάδου να επανέλθει με προτάσεις που να θέτουν ένα αυστηρότερο προεκλογικό πλαίσιο, στη βάση πάντα του κώδικα της ESOMAR, με το οποίο να περιορίζονται αυτές οι πρακτικές. Για παράδειγμα να προταθεί ως εναλλακτική λύση, σε σχέση με την απαγόρευση, να επιτρέπονται στη διάρκεια της στενής εκλογικής περιόδου συγκεκριμένες ερωτήσεις –με βάση κοινά αναγνωρισμένες διεθνείς πρακτικές- οι οποίες και μόνο να μπορούν να δημοσιοποιηθούν. Μια τέτοια λύση δεν θα προκαλούσε πολλά από τα προβλήματα της απόλυτης απαγόρευσης, ενώ θα περιόριζε υπαρκτές αδυναμίες που προκύπτουν από τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν κάποιες πολιτικές έρευνες τα τελευταία κυρίως χρόνια.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΖΑΓΟΡΑΚΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΠΛΟ ΦΙΛΑΘΛΟ ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Αγαπητέ Θόδωρε,


Σε λίγες ημέρες η φετινή αγωνιστική σεζόν ολοκληρώνεται. Η ομάδα μας είτε θα βρεθεί στους προκριματικούς του Champions League, είτε σε αυτούς του ΟΥΕΦΑ. Είτε έτσι, είτε αλλιώς όμως, η φετινή σεζόν ήταν για τον ΠΑΟΚ πάρα πολύ καλή. Ανέλπιστα καλή θα έλεγα.
Κερδίσαμε την αγωνιστική μας αξιοπρέπεια. Κερδίσαμε την διοικητική ηρεμία μας. Φέραμε κοντά μας όλους τους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ ανά την υφήλιο. Η συμμετοχή όλων μας στην πρόσφατη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ήταν συγκινητική. Εσύ ο ίδιος το είπες και δημόσια.
Αν κάποιος μας έλεγε στην αρχή της σεζόν ότι τον Μάιο θα διεκδικούσαμε θέση στο Champions League σίγουρα θα τον λέγαμε τρελό. Και να σκεφτείς ότι αγωνιστικά τον στόχο αυτό τον πετύχαμε, αλλά ας όψονται τα play off.
Σε αυτά μας τα επιτεύγματα πολύ μεγάλο μερίδιο είχες εσύ. Εσύ που ενέπνευσες τους κουρασμένους φιλάθλους της μεγαλύτερης ομάδας της χώρας. Αλλά και της πλέον ταλαιπωρημένης. Διάλεξες ιδανικούς συνεργάτες και μαζί με την ομάδα σου κάνατε πολύ καλές μεταγραφές, βάλατε τις βάσεις για το προπονητικό κέντρο, γεμίσατε την Τούμπα και τα ταμεία της ομάδας, δώσατε χαρά σε τούτο τον κόσμο. Κι αυτός σου γύρισε πίσω όλα αυτά 10 φορές περισσότερα!
«Λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα» έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Κι εσύ έκανες λάθη. Και οι συνεργάτες σου επίσης. Κι εμείς οι φίλαθλοι το ίδιο. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο αφού κανείς σας δεν ήταν επαγγελματίας παράγοντας. Κι εμείς παρασυρθήκαμε από τον ενθουσιασμό μας και τα καταπιεσμένα συναισθήματα χρόνων και κάναμε λάθη και ζημιά στην ομάδα, όπως κάποια επεισόδια στο γήπεδό μας. Αλλά είπαμε, λάθη γίνονται και θα γίνονται.
Σήμερα, 2 χρόνια περίπου από τη στιγμή που ανέλαβες την ομάδα είμαστε όλοι μας περισσότερο ώριμοι. Η πρώτη χρονιά ήταν πειραματική. Η δεύτερη – φετινή – έδειξε τι μπορεί η ομάδα να κάνει. Η τρίτη θα μας οδηγήσει στην κορυφή, βάζοντας τον ΠΑΟΚ σε μια σταθερή πορεία πρωταθλητισμού. Κι εμείς πάλι θα τρέξουμε να δώσουμε τον οβολό μας για να ενισχύσουμε τον ΠΑΟΚ της καρδιάς μας ακόμα περισσότερο.
Σε αυτή μας την προσπάθεια σε θέλουμε δίπλα μας! Μαζί θα πρέπει να πορευθούμε στη νίκη! Μαζί Θόδωρε, τ’ ακούς; Συγχώρεσε τα λάθη μας. Ξέχασε τα δικά σου και πάμε όλοι μαζί να αποστομώσουμε τις άλλες ομάδες που πιστεύουν ότι η φετινή σεζόν είναι φωτοβολίδα για τον ΠΑΟΚ.
Στο ματς με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα κάποιοι αποδοκίμασαν τον Σάντος. Κάποιοι αποδοκίμασαν τους παίκτες. Κάποιοι μπορεί να είπαν δύο κουβέντες παραπάνω και για σένα. Ε και; Και με τον πατέρα μας μπορεί να αρπαχτούμε καμιά φορά, αλλά δεν παύουμε να τον αγαπάμε. Πατέρας μας είναι! Το ίδιο ισχύει και με σένα. Είμαι σίγουρος ότι όσοι χτες ξεπέρασαν το εσκαμμένα, σήμερα το έχουν μετανιώσει. Αλλά να σου πω και το άλλο; Πες ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν πιστεύουν σε εσένα. Ή δεν πιστεύουν στον Σάντος. Ή στον Ζήση. Ε, και; Είναι υποχρεωτικό όλοι να συμφωνούν με όλους; Το 98% των ΠΑΟΚΤΣΗΔΩΝ Θόδωρε είναι μαζί σου! Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο διαπιστώνουμε ότι παλεύεις καθημερινά με όλες σου τις δυνάμεις για τον ΠΑΟΚ μας. Μην ακούς λοιπόν τον κάθε ένα που λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Πρέπει να σταθείς στο τιμόνι της ομάδας. Το έργο σου δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Τώρα αρχίζουμε ρε συ Θόδωρε, μην εγκαταλείψεις αυτό τον υπέροχο αγώνα που δίνουμε όλοι μαζί εδώ και δύο χρόνια.
Αυτά όλα στα λέει ένας ΠΑΟΚΤΣΗΣ που ζει χρόνια στην Αθήνα, που δεν έχει ζήσει ποτέ στη Θεσσαλονίκη και πάντα ήταν μόνος του! Μεγάλωσε ΠΑΟΚΤΣΗΔΙΚΑ μέσα στην Αθήνα, όπως τα ξερόχορτα που φυτρώνουν μόνα τους. Και σήμερα έχω και δύο παιδιά που ήδη έχουν μπει στη διαδικασία να κάνουν τον ΠΑΟΚ τρόπο ζωής. Ο γιός μου είναι 7 χρονών και ήδη νιώθει στο πετσί του τι σημαίνει να είσαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ στην Αθήνα! Οι φίλοι του τον πειράζουν, τον ειρωνεύονται που είναι ΠΑΟΚ. Προχτές του έσκισαν στο σχολείο την φανέλα του ΠΑΟΚ που φορούσε με τον τιμημένο δικέφαλο αϊτό στο στήθος. Μια φανέλα που λάτρεψε και τώρα κάποιοι του την έκαναν κουρέλι. Το παιδί μου ήρθε κλαίγοντας στο σπίτι και μου είπε «Γιατί μπαμπά με πειράζουν που είμαι ΠΑΟΚ»; Κι εγώ ξέρω τι να του πω και του το λέω. Αλλά η ομάδα πρέπει να πάει ψηλά και να μην τολμά κανείς να διανοηθεί να ειρωνευτεί έναν ΠΑΟΚΤΣΗ! Και ο γιός μου Θόδωρε θέλω να είναι περήφανος που έγινε ΠΑΟΚΤΣΗΣ! Που θα γίνει σαν και εσένα.
Ναι, εσένα, που είσαι το παράδειγμά του Θόδωρε! Μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια τώρα. Βάλε κι εσύ πλάτη να κάνουμε τον γιό μου και τα εκατομμύρια οπαδούς μας να αισθανθούν περήφανοι ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ! Βοήθησε να μεγαλώσουμε τις νέες γενιές ΠΑΟΚΤΣΗΔΩΝ με έναν ΠΑΟΚ πρωταθλητή στο μυαλό τους! Γενιές που δεν θα ξαναζήσουν αυτά που ζήσαμε εμείς.
Έλα Θόδωρε, δώσε το χέρι σου στο γιό μου. Να, κοίτα, εκείνος στο απλώνει. Στέγνωσε το δάκρυ του. Πάρε τον από το χέρι και δείξε του τι θα πει μεγαλείο ΠΑΟΚΤΣΗΔΙΚΗΣ ψυχής. Πες του γιατί πρέπει να είναι υπερήφανος που ανήκει σε αυτόν τον τεράστιο σύλλογο!
Έλα, προχώρα μαζί του κι εγώ σας ακολουθώ. Προστάτης-άγγελος της προσπάθειάς μας! Να ανεβάσουμε τον δικέφαλο αϊτό τόσο ψηλά που κανείς να μην μπορεί να του κάνει κακό! Να πετάει περήφανος πάνω από όλους μας και να μας αγναντεύει περήφανος!
Θόδωρε τ’ ακούς; Μείνε μαζί μας…

ΠΑΟΚ: Αναζητώντας το DNA της διάρκειας

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η φετινή χρονιά ήταν για τον ΠΑΟΚ χρονιά αναγέννησης σε όλους τους τομείς. Και στον αγωνιστικό και στον διοικητικό. Όσο κι αν φανεί ρομαντικό, ζυγίζοντας τους δύο αυτούς τομείς στην προσπάθειά μας να δούμε ποιος έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα, η μπίλια θα «κάτσει» στον διοικητικό. Γιατί πολύ απλά μόνο αν ο διοικητικός τομέας είναι υγιής, μπορεί μια ομάδα να προσδοκά και σε αγωνιστική ανάκαμψη, η οποία όμως θα πρέπει να έχει διάρκεια και βάθος.
Και εδώ ακριβώς είναι το κλειδί της επιτυχίας. Η διάρκεια. Τα τελευταία 24 χρόνια, αρχής γενομένης από το πρωτάθλημα του 1985 που κατέκτησε η ομάδα μας, ο ΠΑΟΚ δεν μας προσέφερε χαρές διαρκείας, αλλά περιστασιακές. Δύο κύπελλα Ελλάδος, μια – παραλίγο – συμμετοχή στο Champions League, έναν ιστορικό αποκλεισμό της Άρσεναλ στο ΟΥΕΦΑ και κάποιες παροδικές αλλά σπουδαίες νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πενιχρός απολογισμός για μια ομάδα του βεληνεκούς, της δυναμικής και της ιστορίας του ΠΑΟΚ.
Τα 24 αυτά χρόνια λοιπόν, όχι μόνο ζούσαμε με περιστασιακές χαρές, αλλά γίναμε μάρτυρες μιας σταδιακής απαξίωσης της ομάδας μας, τόσο αγωνιστικής, όσο και διοικητικής. Οι λέξεις ήθος, εντιμότητα, συνέπεια, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, σοβαρότητα αποτελούσαν έννοιες άγνωστες για τις εκάστοτε διοικήσεις της ομάδας μας. Αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας ήταν μέρα με την ημέρα να ξεθωριάζει η δυναμική της ομάδας μας και να μικραίνει επικίνδυνα σε κάθε τομέα. Ο κίνδυνος να μεγαλώσουν οι νέες γενιές ΠΑΟΚΤΣΗΔΩΝ έχοντας στον μυαλό τους έναν ΠΑΟΚ «μικρό» σε αγωνιστικό μέγεθος και φιλοσοφία ήταν τεράστιος. Κάτι τέτοιο θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας του ΠΑΟΚ, μετατρέποντάς τον σε μια μικρομεσαία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Η περσινή 9η θέση της ομάδας μας ήταν το αποκορύφωμα αυτού του κινδύνου.
Και ήρθε η σεζόν που ολοκληρώνεται σε λίγες ημέρες. Η έλευση του Θοδωρή Ζαγοράκη άλλαξε άρδην την κατάσταση στην ομάδα. Ο κόσμος κατάλαβε πολύ γρήγορα τις προθέσεις του και στήριξε την προσπάθειά του με όλες του τις δυνάμεις. Τα 20.000 εισιτήρια διαρκείας τα λένε όλα. Η Τούμπα κατάμεστη σχεδόν σε κάθε αγώνα. Οι οπαδοί μας γέμιζαν ακόμα και τα γήπεδα των αντιπάλων μας. Η συμμετοχή του κόσμου στην πρόσφατη Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου ήταν συγκινητική. Ο Ζήσης Βρύζας, ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Βιολίδης και τα άλλα παιδιά της διοίκησης ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και με τις κινήσεις τους έδωσαν στην ομάδα μας τη χαμένη της αίγλη και την χαμένη της αγωνιστική αξιοπρέπεια. Η δεύτερη θέση τα λέει όλα. Κι αν κάποια πράγματα πήγαιναν καλύτερα (ατυχίες, διαιτησίες κ.α), θα μπορούσαμε αυτή τη στιγμή να μιλάμε για το θαύμα της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος.
Τι λέει όμως η δεύτερη θέση; Πολλά, αλλά και...τίποτα. Το γιατί λέει πολλά νομίζω ότι το καταλαβαίνουμε όλοι. Το γιατί δεν λέει τίποτα όμως; Μα είναι πολύ απλό. Αν η φετινή πορεία μας αποδειχθεί πυροτέχνημα, δεν θα λέει τίποτα! Το στοίχημα του αναγεννημένου ΠΑΟΚ και του Προέδρου του είναι – ή πρέπει να είναι - η διάρκεια. Να μπορέσει η ομάδα μας να παραμείνει στα ψηλά και κάθε σεζόν να παλεύει για το πρωτάθλημα, όπως κάνουν η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Σκεφθείτε λίγο: Η φετινή ΑΕΚ, κατά πολλούς η χειρότερη αγωνιστικά των τελευταίων 20 χρόνων, με τα χίλια μύρια οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, τερμάτισε στην...4η θέση! Αυτό πρέπει να ζητάμε κι εμείς από τον ΠΑΟΚ μας. Ακόμα και στη χειρότερη σεζόν του να τερματίζει 4ος! Η 4η θέση να είναι ο...πάτος των επιδιώξεών του! Εδώ λοιπόν θα πρέπει να δώσουμε βάρος.
Μακάρι η ομάδα μας να προκριθεί στο Champions League. Θα είναι μια άνευ προηγουμένου επιτυχία! Αλλά και αν πάμε στο ΟΥΕΦΑ, δεν θα είναι καταστροφή. Και σε καμία περίπτωση δεν θα είναι εξέλιξη που θα χαλάσει την πολύ καλή εικόνα του φετινού ΠΑΟΚ.
Οι επόμενες κινήσεις μας πρέπει να είναι προσεκτικές. Να μην απλώσουμε τα πόδια μας πέρα από εκεί που φτάνει το σεντόνι. Να μην κάνουμε ανοίγματα οικονομικά που θα τα πληρώσουμε αύριο ακριβά και θα μας στοιχίσουν ένα επώδυνο πισωγύρισμα. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι ο εφιάλτης των χρεών δεν έχει απομακρυνθεί, αλλά αιωρείται πάνω από τον δικέφαλο αετό σαν δαμόκλειος σπάθη.
Είμαι σίγουρος ότι η διοίκηση ξέρει τι πρέπει να κάνει. Καταθέτω όμως τον προβληματισμό μου για να γίνει συνείδηση όλων των οπαδών μας, που θέλουν αποτελέσματα εδώ και τώρα και ονειρεύονται άμεσα ευρωπαϊκούς τελικούς. Σεμνότητα και ταπεινότητα απαιτείται. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει αμυντική στρατηγική. Σημαίνει απλά συνετή στρατηγική. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Με φανφάρες και μεγαλοστομίες κανείς δεν πήγε μπροστά. Κι εμείς οφείλουμε να παραμείνουμε σοβαροί σε κάθε μας κίνηση γιατί καθημερινά σαν σύλλογος αλλά και σαν οπαδοί, περνάμε εξετάσεις αξιοπιστίας.
Μιλώντας με οπαδούς άλλων ομάδων εισπράττω τη βεβαιότητά τους ότι η φετινή μας πορεία θα είναι απλά ένα πυροτέχνημα και δεν θα έχει συνέχεια. Η ομάδα μας θα πρέπει με πράξεις να τους αποδείξει ότι κάνουν λάθος και ότι ο ΠΑΟΚ αναγεννήθηκε για να μείνει στο club των ισχυρών. Γιατί αυτό λέει το DNA του. Η φετινή 2η θέση μπορεί του χρόνου να γίνει 1η, μπορεί να παραμείνει 2η ή μπορεί να γίνει 3η ή 4η. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γίνει πια 5η, 6η, 7η, 8η ή....9η. Ο ΠΑΟΚ γεννήθηκε πρωταθλητής και πρέπει με τις σωστές κινήσεις όλων μας να επιβεβαιώσει αυτό το DNA του, κάνοντας κάθε χρόνο πρωταθλητισμό.
Μόνο τότε η φετινή υπέρβαση θα έχει νόημα και θα λειτουργήσει σαν κληρονομιά για τα χρόνια που έρχονται....

Dick Pound: Στα άδυτα των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο Dick Pound, μέλος της ΔΟΕ και ιδρυτικό μέλος της WADA, αποτελεί έναν από τους πλέον ευαισθητοποιημένους διεθνείς παράγοντες σε θέματα ντόπιγκ. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από τις καίριες παρεμβάσεις του στα θεσμικά όργανα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, για ανάλογα ζητήματα που προέκυψαν κατά το παρελθόν, όσο και από τα ενδιαφέροντα άρθρα που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς στον διεθνή Τύπο. Το βιβλίο του «Στα άδυτα των Ολυμπιακών Αγώνων» αποτελεί μια διεισδυτική ματιά σε αμφιλεγόμενα γεγονότα και ζητήματα ντόπιγκ που προέκυψαν τα προηγούμενα χρόνια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως στο σκάνδαλο των δωροδοκιών του Σόλτ Λέικ Σίτυ, στο φιάσκο των κριτών του καλλιτεχνικού πατινάζ στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, στην τρομοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη συμπεριφορά της ΔΟΕ και των αξιωματούχων της και φυσικά, στα σκάνδαλα χρήσης απαγορευμένων ουσιών από τους αθλητές, τις οποίες θεωρεί ως τη μεγαλύτερη πληγή του αθλητισμού.
Όπως είναι εύκολο να σκεφθεί κανείς, μετά τα τελευταία κρούσματα ντόπιγκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου - τα οποία δυστυχώς αφορούσαν και Έλληνες αθλητές -, το συγκεκριμένο βιβλίο του Dick Pound είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.
Ωστόσο, εμείς θα σταθούμε σε δύο ιδιαίτερα σημαντικά κεφάλαια του βιβλίου, που αναφέρονται στις χορηγίες των μεγάλων εταιρειών και στα τηλεοπτικά δικαιώματα των Αγώνων.
Ανοίγοντας το ζήτημα των χορηγών, ο Dick Pound κάνει μια ιστορική αναδρομή στα δύσκολα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ΔΟΕ, όταν η τελευταία δεν είχε άλλες πηγές χρηματοδότησης για τους Αγώνες, παρά μόνο τα χρήματα που πλήρωνε κάθε χώρα για τις εγκαταστάσεις και για τη διοργάνωση των αθλητικών συναντήσεων. Ο Pound αναφέρει ότι μόνο περιστασιακά γίνονταν κάποιες προσφορές από διάφορες εταιρείες της χώρας που φιλοξενούσε τους Αγώνες, καθώς και δωρεές από εύπορους πολίτες. «Μέχρι το 1980 δεν υπήρχε καμία συντονισμένη προσπάθεια να αναπτυχθεί ένας οικονομικός μοχλός υποστήριξης των Αγώνων μέσω του ιδιωτικού τομέα» αναφέρει. Επιτίθεται σφόδρα στον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, θεωρώντας ότι το οικονομικό μοντέλο στο οποίο βασιζόταν το ολυμπιακό κίνημα επί των ημερών της Προεδρίας του ήταν «η καλύτερη συνταγή χρεοκοπίας». Μέχρι τη δεκαετία του 1980, τα έσοδα της ΔΟΕ προέρχονταν μόνο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, το 95% των οποίων έδιναν οι ΗΠΑ! Κατά τον Pound, η ανάπτυξη της εμπορικής πολιτικής της ΔΟΕ ξεκίνησε εξαιτίας των επιθετικών κινήσεων μεγάλων διαφημιζόμενων, όπως π.χ της Adidas, κινήσεις που σχεδίαζαν εμπνευσμένα και ικανά στελέχη. Μέσα από τις προτάσεις που δέχονταν η ΔΟΕ από διεθνείς διαφημιζόμενους, συνειδητοποίησε σιγά-σιγά τη δύναμη του προϊόντος «Ολυμπιακοί Αγώνες». Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους, παρά τα γραφειοκρατικά και πρακτικά προβλήματα που προέκυπταν κάθε τόσο. Ο Pound περιγράφει όλα όσα διαδραματίστηκαν μεταξύ της ΔΟΕ και των χορηγών από τη στιγμή που ο ίδιος αναμίχθηκε με το τμήμα marketing, με στόχο την δημιουργία ενός ενιαίου και ολοκληρωμένου ολυμπιακού προγράμματος χορηγών. Μιλά για τα προβλήματα, τις αντιδικίες, τις συγκρούσεις των ανθρώπων που χειρίζονταν το project, το οποίο στο τέλος όχι μόνο δημιουργήθηκε – με τον κωδικό TOP -, αλλά ήταν και το πλέον επιτυχημένο στην ιστορία, αφού τα έσοδα της ΔΟΕ ανήλθαν από 95 εκατ. ευρώ τη δεκαετία του 1980 σε περισσότερα από 700 εκατ. δολάρια το 2004.
Περνώντας στην ενότητα για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, για άλλη μια φορά ο Pound ξαφνιάζει με τη σκληρή, αλλά μάλλον δίκαιη κριτική του. Κατακρίνει την επιλογή της ΔΟΕ να δώσει τη δεκαετία του 1960 την εκμετάλλευση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε άλλους φορείς, χωρίς να διστάζει να αποδώσει ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα, που δεν εκτίμησαν σωστά τη δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας. Ο ίδιος, το 1983 ανέλαβε την ευθύνη της διαπραγμάτευσης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων των Ολυμπιακών Αγώνων για λογαριασμό της ΔΟΕ, έχοντας την ευκαιρία να εφαρμόσει τη δική του πολιτική, που κατά τον ίδιο απέδωσε αμέσως, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984. Μια πολιτική όμως που πέρασε «από σαράντα κύματα» , αφού οι άνθρωποι της ΔΟΕ δεν είχαν - πάντα σύμφωνα με τον ίδιο -, ούτε τις δυνατότητες, ούτε τις γνώσεις να καταλαβαίνουν εις βάθος όλα όσα τους πρότεινε. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο κλείνει με την περιγραφή σημαντικών στιγμών διαπραγμάτευσης του Pound με εκπροσώπους τηλεοπτικών δικτύων για τα δικαιώματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ανέκδοτες ιστορίες και συμβάντα, εκνευρισμοί, κακές συνεννοήσεις και διαφωνίες συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου. Με έναν Pound που χτυπά διαρκώς «το μαχαίρι στην πληγή». Ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου.
Ο Dick Pound μιλάει ξεκάθαρα, δεν διστάζει να πει πράγματα που ενδέχεται κάποιους να ενοχλήσουν – ή και να εξοργίσουν- αλλά δίνει την εντύπωση ενός ειλικρινούς ανθρώπου που δεν έχει μάθει να αμβλύνει τις απόψεις του. Με την έννοια αυτή, το βιβλίο διαθέτει νευρώδη γραφή, διαβάζεται ευχάριστα και εύκολα και δεν κάνει «κοιλιά» σε κανένα σημείο του. Ο λόγος του Pound είναι απλός αλλά όχι απλοϊκός, μεστός και σχεδόν σκηνοθετικός: «αναγκάζει» τον αναγνώστη να πλάσει εικόνες, να φανταστεί διαλόγους και να «δει» σκηνές σα να πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Μια απλή σκέψη περί εφημερίδων...

Η διαχρονική πρόκληση πού λέγεται εφημερίδα είναι το πνευματικό αντίσωμα στην κοινωνία του «καραόκε» πολιτισμού πού επιβάλλεται από αυτούς πού νομίζουν ότι έτσι θα καθορίσουν και θα καθοδηγήσουν τον κόσμο. Έτσι όμως δεν έχουν μαζί τους την σιωπηλή πλειοψηφία των αναγνωστών κάθε ηλικίας που αντιστέκονται, επιμένουν και ελπίζουν, ως ενεργοί πολίτες.
Οι εφημερίδες απευθύνονται σε κοινότητες και όχι σε απρόσωπους αριθμούς. Υπάρχουν καλές και κακές κοινότητες. Εμείς επιλέγουμε που εντασσόμαστε, αλλά και ποιες κοινότητες διαμορφώνουμε. Πιστεύω ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα εργαλείο που να συνδέει την απήχηση του ενημερωμένου πολίτη - αναγνώστη στην κοινωνία της πληροφορίας από τον πολίτη που απλώς ακούει ή βλέπει τις ειδήσεις. Αυτό πιστεύω ότι εγγυάται την αύξηση της πνευματικής διεισδυτικότητας που αθροιστικά μεγιστοποιεί την ανταγωνιστικότητα.
Μαζί, με ένα δεύτερο εργαλείο ως «Πιστοποίηση Έγκυρης Ενημέρωσης» από εφημερίδες άποψης. Ένα εργαλείο που θα πιστοποιεί ότι αυτό που διαβάζω έχει επεξεργασθεί, έχει βασανισθεί, έχει διασταυρωθεί. Δεν αρκεί η πιστοποίηση κυκλοφορίας, χρειάζονται νέα εργαλεία στην εποχή της υπερπληροφόρησης.
Η Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών από την άλλη πλευρά, (αλλά και άλλες αντίστοιχες ενώσεις ανά τη χώρα), οφείλει να προετοιμάσει με τη συνεργασία επαγγελματιών του χώρου, σειρά εκδηλώσεων για να εμφυσήσει στους νέους τη σημασία της ανάγνωσης εφημερίδων. Να μοιράσει εφημερίδες πιλοτικά σε γυμνάσια και λύκεια, σε internet καφέ, σε γήπεδα. Προσεγγίστε κύριοι την “generation Google”. Δεν είναι μόνο τι ψάχνεις, αλλά και πως αξιολογείς αυτό που σου σερβίρει άκοπα αυτή, σε Χ sec.

Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ...

Τελικά μάλλον πίστευα λάθος πράγματα τόσα χρόνια. Μάλλον ζούσα σε μια μεγάλη αυταπάτη και δεν το είχα καταλάβει. Τώρα όμως, είδα το φως το αληθινό και το κατάλαβα. Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ παιδιά. Λάθος έκανα, λάθος αισθανόμουν.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί έχω να πάω 4 χρόνια στην Τούμπα, άσχετα αν έχω φτιάξει πλέον μια οικογένεια, με δύο υπέροχα παιδιά – δόξα το Θεό! – και με μια δουλειά πολύ πολύ απαιτητική, όχι για 8 ώρες την ημέρα, αλλά για 18 ώρες, ακόμα και τα σαββατοκύριακα.
Δεν είναι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν συμμετείχα στις μεγάλες διαδηλώσεις στην προ Ζαγοράκη εποχή, με τα επεισόδια στη ΔΕΘ και το κυνηγητό από τα ΜΑΤ, αν και δεν έχω πλέον το δικαίωμα να εκθέτω τον εαυτό μου σε κινδύνους, αφού δύο ανήλικα παιδιά περιμένουν από εμένα να τα φροντίσω και να τα βγάλω στην κοινωνία δυνατά. Και με θέλουν δίπλα τους.
Δεν είναι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν έχω πάει στις Γενικές Συνελεύσεις της ΠΑΕ. Αν και μέτοχος της ΠΑΕ με διπλάσιο ποσό από αυτό που μπορούσα θεωρητικά να δώσω.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί έχω να πατήσω στην Πυλαία, επίσης 4 χρόνια. Το αν κλαίω σε κάθε ήττα της ομάδας, αν πονάω και αν δακρύζω με την κατάντια του μπασκετικού ΠΑΟΚ δεν έχει καμία σημασία. Το αν έχω πάει στη Γενεύη το 1991 φέρνοντας το Κύπελλο Κυπελλούχων στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη, επίσης. Το ότι έχω κυνηγηθεί από γαύρους στο ΣΕΦ, όντας εντελώς μόνος, δεν έχει σημασία. Το ότι έχω φάει ξύλο από πανιώνιους στο κλειστό της Νέας Σμύρνης το 1993 δεν έχει σημασία. Ας πρόσεχα…
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί στο τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας με το γαύρο, δεν ήμουν στους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ, αλλά στην εξέδρα των επισήμων, απλά και μόνο επειδή δεν είχα την άκρη στους συνδέσμους να βρω εισιτήριο εκεί. Και γι’ αυτό πήγα στο γήπεδο εντελώς μόνος, κλείνοντας μέσα στην ψυχή μου τη χαρά και την υπερηφάνεια μου εκείνες τις ώρες, μη θέλοντας να τις εξωτερικεύσω στους γύρω μου και προκαλέσω φασαρίες. Έκατσα ήσυχα-ήσυχα και μετά επίσης ήσυχα έφυγα για το σπίτι μου. Εκεί βέβαια, έβγαλα τη σημαία του ΠΑΟΚ στο μπαλκόνι μου και άναψα και βεγγαλικά σαν τον τρελό, και φώναζα από τη χαρά μου, μόνος μου, χωρίς να έχω δίπλα μου κανέναν ομοϊδεάτη μου να μοιραστεί τη χαρά μου. Δεν έχει όμως σημασία, δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν πιστεύω ότι οι οργανωμένοι οπαδοί έχουν πάντα δίκιο.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν έχω πρόβλημα αν το νέο γήπεδο δεν γίνει στην Τούμπα. Για μένα αρκεί να είναι στη Θεσσαλονίκη και να είναι απλά αντάξιο του μεγαλείου της ομάδας μας. Θα ήταν βέβαια καλύτερα να γίνει στην Τούμπα. Αλλά εάν δεν είναι εφικτό, ας μην γίνει εκεί. Για αυτή μου την άποψη, δεν αξίζει να είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν «δείχνω» ΠΑΟΚ. Το ότι φοράω παοκτσίδικο βραχιολάκι, έχω μπρελόκ ΠΑΟΚ, φοράω φουτεράκια με το δικέφαλο ακόμα και στη δουλειά μου, το κινητό μου χτυπάει στον ύμνο του ΠΑΟΚ όπου κι αν βρίσκομαι, δεν έχει σημασία. Το ότι έχω γεμίσει το δωμάτιό μου και το σπίτι μου με λάβαρα, φωτογραφίες και σημαίες του ΠΑΟΚ –ακόμα και στο σαλόνι, που γκρινιάζει η γυναίκα μου – δεν έχει σημασία. Εγώ, δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί μέχρι πριν 2 χρόνια δεν είχα φίλους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ. Και ήμουν ολομόναχος, χωρίς να μπορώ να δω ένα παιχνίδι με ομοϊδεάτες μου, να χαρώ ή να στεναχωρηθώ μαζί τους! Να τους αγκαλιάσω σε ένα γκολ, να κλάψω μαζί τους σε μια ήττα.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν μένω στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια ακούω από το internet σταθμούς της Θεσσαλονίκης και εκείνους που μιλούν για τον ΠΑΟΚ. Δεν έχει όμως σημασία.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί και τα δύο μου παιδιά δεν έχουν πάει ακόμα στην Τούμπα. Άσχετα αν το δωμάτιό τους είναι ασπρόμαυρο, γεμάτο κασκόλ, σημαίες, λάβαρα και λούτρινα κουκλάκια του ΠΑΟΚ. Άσχετα αν ο γιός μου ήδη πηγαίνει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στο σχολείο του στην Αθήνα και έχει αρχίσει να δέχεται τα πυρά των φίλων του. Ειρωνείες, πειράγματα και άλλα ωραία. Ήδη νιώθει στο πετσί του τι σημαίνει να είσαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ στην Αθήνα. Αλλά δεν έχει σημασία, εγώ δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ…
Είναι πολύ πικρό τόσα χρόνια να ζεις μέσα στην πλάνη…
Παιδιά, δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ…

"Ο καθένας μπορεί να λέει ότι...θέλω"

Το 2004 ήταν κάτι σαν εθνικός ήρωας. Η ανέλπιστη επιτυχία της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου να στεφθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης υπό την καθοδήγησή του, τον μετέτρεψε ξαφνικά σε ημίθεο, σε άνθρωπο που έδωσε όραμα και δυναμική σε μια ομάδα ανθρώπων που δεν είχε. Ήταν η εποχή που ο Ρεχάγκελ έγινε...Ρεχακλής και η γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία έριχνε στα πόδια του αμέτρητα χρήματα για να αναλάβει την γερμανική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Όταν κόπασε “η αντάρα η μεγάλη” από το θρίαμβο και όταν ο θρυλικός πλέον «Σάββας» της Nova…επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκίνησε ένας ατέλειωτος κύκλος συζητήσεων για τη φιλοσοφία του Ρεχάγκελ, για την ιδιοσυγκρασία του, για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται πρόσωπα και καταστάσεις. Τότε ήταν που η θρυλική πλέον ατάκα του, «ο καθένας μπορεί να λέει ότι...θέλω» (!), έγινε σύνθημα όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού, αλλά και στο χώρο των επιχειρήσεων.
Μπορεί όμως η φιλοσοφία του «ο καθένας μπορεί να λέει ότι… θέλω», να υιοθετηθεί και στο χώρο του management επιχειρήσεων; Ποια είναι η χρυσή ισορροπία για έναν manager; Σε τι βαθμό πρέπει να επηρεάζει τις αποφάσεις του η γνώμη των υπολοίπων στελεχών και πόσο μπορεί να εμπιστεύεται τη δική του διαίσθηση; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, αφού κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, με τις δικές της ιδιαιτερότητες. Ωστόσο η στάση ζωής του Ρεχάγκελ «πέρασε» σε πολλούς managers. Κάποιοι μάλιστα διαπίστωσαν ότι έκρυβαν μέσα τους έναν μικρό Ρεχάγκελ χωρίς να το γνωρίζουν. Κάποιοι από αυτούς αισθάνθηκαν...όμορφα όταν το ανακάλυψαν και κάποιοι...τρόμαξαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν συνταγές για την απόλυτη επιτυχία, αφού αν ήταν έτσι, κανείς δεν θα διέπραττε λάθη. Οι εταιρείες θα έκαναν επιτυχημένες κινήσεις, όλα τα προϊόντα θα ήταν καλά, όλοι οι managers θα ήταν κορυφαίοι, όλες οι επιχειρήσεις θα ήταν κερδοφόρες. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό...
Τότε τι μπορεί να «κρατήσει» κανείς από μια τόσο «αιρετική» άποψη; Μα φυσικά την προσωπική αναζήτηση του ποσοστού ισορροπίας των δύο αυτών απόψεων. Το τελικό αποτέλεσμα είναι και εκείνο που κρίνει την επιτυχία του έργου ενός manager.
Γιατί η αλήθεια, βρίσκεται κάπου στη μέση. Θα έλεγα μάλιστα, ότι σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε γεγονός, σε κάθε ζήτημα, η απάντηση δεν είναι στο μαύρο ή στο άσπρο. Στο ναι ή στο όχι. Στο πρέπει ή στο δεν πρέπει. Αλλά κάπου ενδιάμεσα. Το ίδιο και στη διοίκηση επιχειρήσεων. Από τη μια, δεν μπορεί ο manager να αγνοεί τις απόψεις, τις προτάσεις και τους προβληματισμούς των υφισταμένων του, αφού δεν εργάζεται μόνος του σε μια επιχείρηση, και από την άλλη δεν γίνεται να πορεύεται διαρκώς μόνο με τη δική του αίσθηση των πραγμάτων. Οι μεγαλύτερες συγκρούσεις σε επίπεδο ανώτατης και ανώτερης διοίκησης μεγάλων επιχειρήσεων προήλθαν ακριβώς επειδή οι εμπλεκόμενοι δεν κατάφεραν να βρουν την χρυσή ισορροπία αυτού του προβληματισμού. Δεν πέτυχαν τη σωστή χημεία που είναι βασικό προαπαιτούμενο της ομαλής διοίκησης μιας εταιρείας.
Από την άλλη πλευρά, το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για ένα manager να βρει αυτή την ισορροπία εξαρτάται από τις γνώσεις του, το χαρακτήρα του, τα προσωπικά βιώματα, τη διορατικότητά του, την προσαρμόστικότητά του, τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται και να αποκωδικοποιεί άμεσα και σωστά τα μηνύματα που λαμβάνει. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια επίπονη και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία. Όποιος την φέρει επιτυχώς εις πέρας όμως είναι και ο νικητής. Και αυτό που λέμε «καλός manager».
Αυτές είναι κάποιες απλές αλλά ουσιαστικές σκέψεις που κάνω αυτές τις μέρες, με αφορμή την οικονομική κρίση και τον τρόπο αντιμετώπισής της από τους managers..

Χημεία και Τέρατα - Volume 1

«Ποτέ ένας άνδρας δεν αισθάνεται έτοιμος να γίνει πατέρας ή να κάνει έναν γάμο. Απλώς, κάποια στιγμή μας συμβαίνει». Τάδε έφη Αντώνης Ρέμος. Να και μια φορά που συμφωνώ με τον Πρόεδρο του Ηρακλέως. Παθός και μαθός βλέπεις…

Ευκαιρία δεν χάνουν ορισμένοι να ρίχνουν λάσπη σε κάθε τι που αφορά στον ΠΑΟΚ. Την μια λένε ότι ο Χούτος αρπάχτηκε με τον Σάντος στην πρώτη κιόλας προπόνηση, την άλλη ότι ο Μουσλίμοβιτς μετά την ήττα από τον ΠΑΟ εθεάθη στα μπουζούκια με αιθέρια ύπαρξη, την άλλη ότι υπάρχει πρόβλημα με τον Κοντρέρας και άλλα ωραία. Κοιτάξτε την καμπούρα σας θα έλεγα εγώ κι αφήστε τον ΠΑΟΚ.

1,5 εκατομμύριο ευρώ πήρε ο γνωστός παρουσιαστής ως αμοιβή για τη συμμετοχή του στη διαφημιστική καμπάνια γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών ειδών. Και μετά σου λέει κρίση. Η κρίση αδέλφια είναι για τους κοινούς θνητούς, όχι για τους…ημίθεους. Τα κακά της ελεύθερης αγοράς…

Η εποχή μας δεν ενδείκνυται για προσωπολατρείες, αυτό είναι γνωστό και το φωνάζουμε συνεχώς αυτό κι εμείς στο paokmania. Ωστόσο υπάρχουν και κάποια πράγματα που σε πικραίνουν. Ένα τέτοιο είναι η «αποκαθήλωση» του χρυσού ολυμπιονίκη Michael Phelps, ο οποίος «συνελήφθη» από το φωτογραφικό φακό της βρετανικής ταμπλόιντ, "News of the World" να καπνίζει μαριχουάνα. Ο Phelps αποτελούσε υπόδειγμα αθλητού και παράδειγμα για πολλά παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Δυστυχώς όμως κι αυτός ακολούθησε την… πεπατημένη (ναι, πεπατημένη θεωρείται πλέον), προχωρώντας σε καταχρήσεις. Κι επειδή όλα έχουν το τίμημά τους, μόλις έγινε γνωστό το θέμα, πολλοί χορηγοί του Phelps, όπως η Kellog’s, ακύρωσαν τα διαφημιστικά συμβόλαια μαζί του μη θέλοντας να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοια φαινόμενα. Κρίμα…

Τέλος εποχής για τον Μίνωα Κυριακού, αφού δεν είναι πλέον Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Όπως είναι γνωστό νέος Πρόεδρος της ΕΟΕ είναι ο Σπύρος Καπράλος. Τώρα να σας πω ότι η θητεία του Κυριακού ήταν επιτυχημένη, ψέματα θα είναι. Ας ελπίσουμε ότι ο Καπράλος θα φέρει κάτι διαφορετικό στον ελληνικό αθλητισμό.

«Ο καθένας μπορεί να λέει ότι…θέλω». Μήπως θυμάστε σε ποιόν ανήκει το παραπάνω ιστορικό πλέον απόφθεγμα; Μα στον Όττο Ρεχάγκελ, τον αρχιτέκτονα του τσούκου-τσούκου μπολ. Κάτι τέτοιο είπε την προηγούμενη Κυριακή στο ΟΑΚΑ, στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την ομάδα μας και κάποιοι τον κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό….

Ο Φελίπε Σκολάρι είναι πλέον ελεύθερος από την Τσέλσι. Θοδωρή δεν κανονίζεις κανένα κονέ γιατί σε κάποιους ο Σάντος «πέφτει» λίγος;

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, ο Δημήτρης Δρόσος σκέφτεται να αναλάβει το χρόνου άλλη ομάδα μπάσκετ της Α1 που έχει κίτρινο χρώμα και εδρεύει στη Βόρεια Ελλάδα. Παράγοντες της ΚΑΕ ΠΑΟΚ τον επισκέφθηκαν στο ιδιόκτητο νησί του στην Καραϊβική, στο οποίο αναρρώνει, και του εξέφρασαν την αμέριστη υποστήριξή τους στα νέα του σχέδια. Υπάρχουν ακόμα ομάδες για κατεδάφιση. Η επόμενη ας είναι αυτή που…λατρεύουμε περισσότερο εμείς οι ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ!

Οι ίδιοι παράγοντες της ΚΑΕ ΠΑΟΚ άμα τη επιστροφή τους από το νησί του Δρόσου, ήρθαν σε επαφή με τον Πέτζα Στογιάκοβιτς προτείνοντάς του να αναλάβει τα ηνία της ομάδας. Η απάντησή του αφοπλιστική «Αν δεν είναι στο διοικητικό συμβούλιο ο Πανελούδης, ο Μπατατούδης, ο Γούμενος και ο Παγώνης εγώ δεν αναλαμβάνω». Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε αγώνας δρόμου των παραγόντων της ομάδας μας να πείσουν τους παραπάνω κορυφαίους παράγοντες του ΠΑΟΚ να επιστρέψουν στην ομάδα, η οποία μαζί τους θα διεκδικήσει από την επόμενη κιόλας χρονιά το Πρωτάθλημα Ευρώπης. Αναμένουμε με αγωνία την εξέλιξη!

54 ποδοσφαιριστές απέκτησαν τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου οι ομάδες της Super League. Από αυτούς μόλις 9 ήταν Έλληνες. Σάντος την επόμενη αγωνιστική θέλω στην 11άδα Γλύκο, Ηλιάδη, Μπαλάφα, Αραμπατζή, Αναστασάκο, Δάρλα, Κωνσταντινίδη, Γεωργίου, Βαγγελή, Λάκη, Αθανασιάδη, Χούτο. Να δώσουμε εμείς το καλό παράδειγμα! Και επειδή αυτοί είναι 12, κράτα έξω τον…Μπαλάφα. Για να μην λένε μερικοί μερικοί ότι κάνω διακρίσεις!

Η ατάκα της εβδομάδας: «Είναι τραγικοί αυτοί που χτυπάνε ένα πεθαμένο…πτώμα». Ο Κώστας Πρέκας ανέλαβε να γράψει τη νέα ελληνική γλώσσα…

Το Κάποτε που το ‘λεγαν Ζωή

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ… 3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα…

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και…αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ…

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει ο…Μακρόπουλος.

Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με τον κώλο.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.

Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν…τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»…

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα…μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα….

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή….

Ζωή…Zωούλα....μ’ ακούς; Μου λείπεις....

ΠΑΟΚ γεννήθηκες μεγάλος και πρέπει να μείνεις....

Όταν τελείωσε πέρσι το πρωτάθλημα της Α1 είπαμε όλοι μας ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μην ζήσουμε τα δεινά που όλοι θυμόμαστε και -ελπίζω- δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Ο ερχομός του Δρόσου μας γέμισε ελπίδες, που γρήγορα αποδείχθηκαν φρούδες. Οι δηλώσεις ότι πάμε για Ευρωλίγκα και άλλα ωραία έκαναν κακό, αφού δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες. Που έμειναν απλά προσδοκίες. Γρήγορα απεδείχθη ότι ο Δρόσος ήθελε αποτελέσματα εδώ και τώρα. Η πρώτη κρίση ήρθε όταν ήθελε να διώξει τον Πεδουλάκη΄Ηταν για μένα η επιβεβαίωση ότι τα χειρότερα ήταν μπροστά μας. Οφείλω να πω ότι πίστεψα στο Δρόσο, τον ήθελα στην ομάδα όταν κανένας δεν εμφανίζονταν, αλλά δεν μπορούσα να ξέρω καλά το χαρακτήρα του. Τώρα ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Πρέπει να απεγκλώβίσει τον ΠΑΟΚ. Είτε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του, είτε να αποχωρήσει τελείως. Φυσικά και δεν παραγνωρίζουμε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Δρόσου, για τον οποίο ευχόμαστε τα καλύτερα! Να γυρίσει γρήγορα στις δουλειές του γερός και δυνατός. Και αν μπορεί να κάνει επί της ουσίας ανταγωνιστικό τον ΠΑΟΚ να το κάνει. Θα τον στηρίξουμε. Διαφορετικά να διευκολύνει την επόμενη ημέρα. Αυτή τη στιγμή κανείς άλλος δεν παίρνει πρωτοβουλίες για την ομάδα, απλά γιατί δεν ξέρει εάν ο Δρόσος είναι παρών ή όχι! Κάθε ημέρα που περνάει δυσχεραίνει την κατάσταση. Λύση εδώ και τώρα! Όχι βέβαια πως αν δηλώσει ότι φεύγει θα γίνει ουρά από ενδιαφερόμενους, απλά θα ξέρουμε πλέον ότι όλα εξαρτώνται από τους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ. Θα αρχίσουν οι ζυμώσεις, οι τσακωμοί, τα μπινελίκια στις Γ.Σ, αλλά κάτι θα γίνει. Τώρα δεν γίνεται τίποτα. Ελπίζω να μην προλαβαίνουμε να πέσουμε...Αν κι αυτό ίσως να έκανε και καλό στον καρκίνο που μας τρώει τόσα χρόνια. Η συνέχεια; Ο κόσμος και πάλι ο κόσμος. Και μόνο ο κόσμος! Ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Αυτός ο υπέροχος λαός που κάθε μέρα ματώνει για τούτη την ομάδα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ψυχολογικά και οικονομικά. Μόνο που ο κόσμος δεν φτάνει για δούμε επιτέλους μια ανταγωνιστική ομάδα! Χρειάζονται επενδυτές! Αφήστε για λίγο τον Λίνο και τον Σορλέν και σκύψτε πάνω απο τούτη την ομάδα που μας έκανε περήφανους σε όλη την Ευρώπη! Που μας έκανε να κλάψουμε από χαρά και συγκίνηση την προηγούμενη δεκαετία! Για τα δυνατά συναισθήματα που μας έδωσε δεν αξίζει την προσοχή μας και την αγάπη μας; Δεν αξίζει ένα απόγευμα στο Παλατάκι; Το ποδόσφαιρο βρίσκει σιγά σιγά το δρόμο του! Διοίκηση, παίκτες, προπονητές και -φυσικά - ο κόσμος θα το στείλουν στην κορυφή. Βλέπετε στο ποδόσφαιρο βρέθηκε ο Ζαγοράκης, βάλσαμο στις πληγές μας,, σάρκα από τη σάρκα μας. Και μας έδωσε όραμα, ελπίδα, περηφάνεια. Το μπάσκετ αναζητά ακόμα το δικό του Μεσσία. Όχι τόσο στο να βάλει χρήματα - άλλωστε ούτε ο Ζαγόράκης έβαλε -, αλλά στο να δώσει όραμα στη μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Στον ΠΑΟΚ μας... Κι όσο αυτός ο Μεσσίας δεν βρίσκεται, το ρόλο αυτό καλούμαστε να τον διαδραματίσουμε εμείς! Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας! Ο ΠΑΟΚ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!