Άλλος για Χίο τράβηξε....

Τον Ιούνιο του 2008 το Συμβούλιο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών (ΣΑΕ) απέρριψε σειρά αιτημάτων κάποιων ακτοπλοϊκών εταιρειών, οι οποίες ζητούσαν επιτακτικά, εν μέσω θέρους και φουλ τουριστικής σεζόν, να αλλάξουν κάποια δρομολόγια των πλοίων τους με στόχο να επιτύχουν οικονομίες κλίμακος, κυρίως λόγο αύξησης του κόστους ταξιδιού εξαιτίας της σημαντικής αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς την αναστάτωση που θα προκαλούσε η αποδοχή των αιτημάτων αυτών από το ΣΑΕ, αφού ήδη είχαν πουληθεί εισιτήρια και σε αρκετά δρομολόγια υπήρχε sold out. Τα αιτήματα αυτά διατυπώθηκαν, λίγες μόνο ημέρες μετά την αύξηση κατά 25% της τιμής των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων. Αν μαζί με όλα αυτά θυμηθούμε και το συμβάν με το πλοίο Θεόφιλος της ΝΕL Lines – έπαθε βλάβη εκείνες τις μέρες με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία εκατοντάδων επιβατών -  εύλογα δημιουργείται το ερώτημα εάν τα πλοία της ακτοπλοϊας τηρούν όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και αν προσφέρουν στους καταναλωτές/επιβάτες/ταξιδιώτες όλο όσα υποχρεούνται βάσει των προδιαγραφών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα πουν ότι μάλλον δεν προσφέρουν τα παραπάνω, τουλάχιστον στο βαθμό και με τον τρόπο που θα έπρεπε.

Αυτό όμως ίσως και να είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα, αφού δεν γνωρίζουμε εις βάθος τα προβλήματα του κλάδου αυτού, που σίγουρα θα είναι πολλά και σύνθετα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα μας ξεκινάει από μια υπόθεση. Υποθέτουμε ότι το ΣΑΕ έκανε δεκτά τα αιτήματα των ακτοπλοϊκών εταιρειών και προχωρούσε στην υιοθέτηση των αλλαγών των δρομολογίων. Σκεφθείτε την αναστάτωση που θα ακολουθούσε. Και ξεκινάω από τη δική μου – υποθετική - εμπειρία. Από τις αρχές Ιουνίου του 2008 είχα αγοράσει εισιτήριο για Χίο με εταιρεία που κάνει το δρομολόγιο Πειραιάς-Χίος-Μυτιλήνη. Ένα μήνα μετά, η εταιρεία αλλάζει το δρομολόγιο αυτό (η υπόθεση που λέγαμε) και αντί το πλοίο της να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρομολόγιο, το αλλάζει, προσθέτοντας και κάποια νησιά των Κυκλάδων, κάτι που εγώ δεν γνώριζα όταν αγόραζα τα εισιτήρια. Και που σίγουρα αν το γνώριζα θα πήγαινα με άλλη εταιρεία. Γιατί ενώ εγώ αγόρασα εισιτήριο για να πάω απευθείας στη Χίο, θα καταλήξω εκεί περνώντας από 2-3 άλλα νησιά, ξοδεύοντας φυσικά περισσότερο χρόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και το ερώτημα είναι αν τέτοιου είδους κινήσεις δημιουργούν πρόβλημα στις σχέσεις της εταιρείας με τον καταναλωτή/επιβάτη/ταξιδιώτη. Ο οποίος κάποιες φορές, όπως στο υποθετικό παράδειγμά μας, άλλη υπηρεσία αγόρασε και άλλη θα «απολαύσει».

Που τελειώνουν τα όρια του επιχειρηματικού κέρδους; Μέχρι ποιό σημείο μια εταιρεία πρέπει να κοιτάζει το συμφέρον της; Πως γίνεται από τη μια να επενδύεις εκατομμύρια ευρώ για ενέργειες Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης και από την άλλη να κάνεις κινήσεις που...τις καταργούν;

Τονίζω ότι όλα αυτά αποτελούν απλώς προβληματισμούς και δεν συνιστούν μομφή για τις ακτοπλοϊκές εταιρείες. Το παράδειγμα που ανέφερα ήταν απλώς η αφορμή για ένα ευρύτερο ζήτημα που αφορά στο πόσο πιστεύουν οι εταιρείες στην εταιρική κοινωνική ευθύνη και πόσο στρατηγικά τις εντάσσουν στην καθημερινή τους λειτουργία. Νομίζω ότι οι απόψεις που έχουν ακουστεί επί του θέματος αυτού είναι πολλές και διαφορετικές. Η μόνη αλήθεια είναι ότι όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αυτό κρίνει ο πελάτης/καταναλωτής/πολίτης. Και φυσικά, αναλόγως πράττει. Για την ιστορία να πω ότι οι αλλαγές δρομολογίων που ζήτησε τον Ιούνιο του 2008 η εν λόγω ναυτιλιακή εταιρεία – όχι, δεν ήταν η NEL - έγιναν δεκτές, αλλά για την επόμενη τουριστική περίοδο, αυτή που μόλις τελείωσε.

ΠΑΟΚ, Αέναος Πλεύσις

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που με έκανε ΠΑΟΚ από μικρό παιδί, από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω και να θυμάμαι τον κόσμο. Ζούσα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούσαν σαν οπαδικές ιδεολογίες ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Ούτε καν η ΑΕΚ. Ζούσα μέσα στην Αθήνα. Διάβαζα μόνο αθηναϊκές εφημερίδες, άκουγα μόνο αθηναϊκά ραδιόφωνα. Οι φίλοι μου στο σχολείο μιλούσαν μόνο για τις 3 ομάδες του ΠΟΚ. Ο πατέρας μου Παναθηναϊκος, το πρώτο γήπεδο που με πήγε σε ηλικία 5 χρονών ήταν η Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Ερεθίσματα Παοκτσίδικα δεν υπήρχαν. Τότε τι συνέβη;

Κάθε τι έχει την εξήγηση του. Ξεκινά από τα προσωπικά μας ερεθίσματα και καταλήγει στην ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία μας. Δεν μου άρεσε να υποστηρίζω μια ομάδα για να κερδίζω τίτλους. Ήθελα ακόμα και η ομάδα που υποστήριζα να έχει μια ιδεολογία, μια φιλοσοφία, να αντιπροσωπεύει κάτι συγκεκριμένο, κάποια αξία της ζωής. Όχι απλά «20 πρωταθλήματα και 30 κύπελλα». Με το μικρό μου μυαλουδάκι, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αναζητούσα αυτές τις απαντήσεις. Και δεν ήταν διόλου εύκολο να τις βρω.

Ώσπου μια ημέρα ο πατέρας μου άρχισε να μου μιλάει για την καταγωγή μας. Εκεί, από τη Σμύρνη, ένα χωριό που το έλεγαν Κάτω Παναγιά. Μου είπε ότι η οικογένειά μας ζούσε εκεί για περισσότερα από 100 χρόνια. Με την καταστροφή της Σμύρνης οι πρόγονοί μου πέρασαν απέναντι, στη Χίο, όπου και εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Και εκεί γεννήθηκα κι εγώ. Ο πατέρας μου, μου μίλησε για την θρησκεία, για τον Χριστό και την Παναγιά που «στάθηκαν στο πλευρών των παππούδων μου τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς». Τότε ήταν που μου έδειξε ιστορικές φωτογραφίες από τη Σμύρνη, οι οποίες είναι πλέον ιστορικά κειμήλια. Σε μια φωτογραφία μιας εκκλησίας της Κάτω Παναγιάς διέκρινα έναν δικέφαλο αϊτό. Μου έκανε εντύπωση στην ηλικία των 5 χρόνων, αφού δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί ένας αϊτός να έχει δύο κεφάλια. «Είναι το σύμβολο της θρησκείας μας» μου είπε ο πατέρας μου. «Ο δικέφαλος σημαίνει πολλά για την Ελλάδα μας και την ιστορία μας».

Λίγες ημέρες αργότερα έπεσαν στην αντίληψή μου τα θρυλικά αυτοκόλλητα της Panini με τους ποδοσφαιριστές. Και εκεί είδα μια φωτογραφία ενός ποδοσφαιριστή με το όνομα «Γιώργος Κούδας», ο οποίος είχε στο στήθος του μια φανέλα με σήμα το δικέφαλο αϊτό. Κόλλησα. Τι δουλειά είχε εκεί ο δικέφαλος αϊτός; Υπήρχε ομάδα με αυτό το σήμα;

Από εκείνη τη φωτογραφία ξεκίνησαν όλα. Άρχισα να ψάχνω τις εφημερίδες, να σκίζω δικέφαλους αϊτούς από τα περιοδικά, να κόβω φωτογραφίες παικτών με την ασπρόμαυρη στολή. Μια μέρα ρώτησα τον πατέρα μου για την ομάδα με τα ασπρόμαυρα. «Ο ΠΑΟΚ είναι γιε μου. Μια ιστορική ομάδα που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη και εκπροσωπεί την προσφυγιά, τους ξεριζωμένους Έλληνες από τις χαμένες πατρίδες, τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και όπου αλλού». Αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή ο ΠΑΟΚ έγινε για μένα η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία ξαναγεννήθηκα. Μέρα με την ημέρα ανακάλυπτα ολοένα και νέα στοιχεία για τον ΠΑΟΚ. Τον αγάπησα, Δέθηκα μαζί του. Και όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα περισσότερα, έμαθα τι εκπροσωπεί: Την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, το ήθος, την ανάγκη του ανθρώπου να αγωνίζεται χωρίς το άγχος της νίκης.

Στο σχολείο ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος. «Ο ΠΑΟΚΤΣΗΣ» με έλεγαν. Και μου άρεσε που ξεχώριζα. Όταν οι άλλοι πανηγύριζαν τίτλους, εγώ πανηγύριζα για την αξιοπρέπειά μου. Μόνος μου. Πανηγύριζα γιατί αυτά τα λίγα που είχα πετύχει ως σύλλογος δεν μπορούσε να μου τα αμφισβητήσει κανείς. Χρόνο με το χρόνο, διαβάζοντας και ψάχνοντας έχτισα μέσα στην ψυχή μου το μεγαλείο του ΠΑΟΚ. Τις αξίες του και τα ιδανικά του. Και τώρα προσπαθώ να τα εμφυσήσω στα παιδιά μου. Και μάλλον καλά τα πάω θα έλεγα.

Αν έμαθα κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Δεν έχει η νίκη, αλλά το να παλεύεις γι΄αυτή. Να μην το βάζεις κάτω όσες δυσκολίες κι αν συναντήσεις. Να έχεις τη δύναμη να σηκώνεσαι, να μην απογοητεύεσαι, να μην πονάς, να μην λυγάς. ΠΑΟΚ είσαι! Πρέπει να συνεχίζεις. Κι αυτό το έκανα πράξη ζωής που την ονόμασα «Αέναος Πλεύσις».

Αυτό είναι για μας ο ΠΑΟΚ. Κι αυτό πρέπει να παραμείνει, αδέλφια. «Αέναος Πλεύσις». Για να αισθανθούμε περήφανοι μεθαύριο όταν τα ιδανικά αυτού του τεράστιου συλλόγου τα έχουμε μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας.

Γι’ αυτό μην μεμψιμοιρείτε, μην μιζεριάζεστε, μην απογοητεύεστε. Ο ΠΑΟΚ είναι πολλά περισσότερα από μια πρόκριση στους ομίλους του Europa League, ένα κύπελλο, ένα πρωτάθλημα. Είναι η πυξίδα της ζωής μας. Είναι απλά, η ζωή μας....

Η Αέναος Πλεύσις μας...

 

ΥΓ: Πατέρα, γιατί δεν έγινες ΠΑΟΚ;