Το Κάποτε που το ‘λεγαν Ζωή

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ… 3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα…

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και…αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ…

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει ο…Μακρόπουλος.

Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με τον κώλο.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.

Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν…τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»…

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα…μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα….

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή….

Ζωή…Zωούλα....μ’ ακούς; Μου λείπεις....

ΠΑΟΚ γεννήθηκες μεγάλος και πρέπει να μείνεις....

Όταν τελείωσε πέρσι το πρωτάθλημα της Α1 είπαμε όλοι μας ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μην ζήσουμε τα δεινά που όλοι θυμόμαστε και -ελπίζω- δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Ο ερχομός του Δρόσου μας γέμισε ελπίδες, που γρήγορα αποδείχθηκαν φρούδες. Οι δηλώσεις ότι πάμε για Ευρωλίγκα και άλλα ωραία έκαναν κακό, αφού δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες. Που έμειναν απλά προσδοκίες. Γρήγορα απεδείχθη ότι ο Δρόσος ήθελε αποτελέσματα εδώ και τώρα. Η πρώτη κρίση ήρθε όταν ήθελε να διώξει τον Πεδουλάκη΄Ηταν για μένα η επιβεβαίωση ότι τα χειρότερα ήταν μπροστά μας. Οφείλω να πω ότι πίστεψα στο Δρόσο, τον ήθελα στην ομάδα όταν κανένας δεν εμφανίζονταν, αλλά δεν μπορούσα να ξέρω καλά το χαρακτήρα του. Τώρα ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Πρέπει να απεγκλώβίσει τον ΠΑΟΚ. Είτε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του, είτε να αποχωρήσει τελείως. Φυσικά και δεν παραγνωρίζουμε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Δρόσου, για τον οποίο ευχόμαστε τα καλύτερα! Να γυρίσει γρήγορα στις δουλειές του γερός και δυνατός. Και αν μπορεί να κάνει επί της ουσίας ανταγωνιστικό τον ΠΑΟΚ να το κάνει. Θα τον στηρίξουμε. Διαφορετικά να διευκολύνει την επόμενη ημέρα. Αυτή τη στιγμή κανείς άλλος δεν παίρνει πρωτοβουλίες για την ομάδα, απλά γιατί δεν ξέρει εάν ο Δρόσος είναι παρών ή όχι! Κάθε ημέρα που περνάει δυσχεραίνει την κατάσταση. Λύση εδώ και τώρα! Όχι βέβαια πως αν δηλώσει ότι φεύγει θα γίνει ουρά από ενδιαφερόμενους, απλά θα ξέρουμε πλέον ότι όλα εξαρτώνται από τους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ. Θα αρχίσουν οι ζυμώσεις, οι τσακωμοί, τα μπινελίκια στις Γ.Σ, αλλά κάτι θα γίνει. Τώρα δεν γίνεται τίποτα. Ελπίζω να μην προλαβαίνουμε να πέσουμε...Αν κι αυτό ίσως να έκανε και καλό στον καρκίνο που μας τρώει τόσα χρόνια. Η συνέχεια; Ο κόσμος και πάλι ο κόσμος. Και μόνο ο κόσμος! Ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Αυτός ο υπέροχος λαός που κάθε μέρα ματώνει για τούτη την ομάδα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ψυχολογικά και οικονομικά. Μόνο που ο κόσμος δεν φτάνει για δούμε επιτέλους μια ανταγωνιστική ομάδα! Χρειάζονται επενδυτές! Αφήστε για λίγο τον Λίνο και τον Σορλέν και σκύψτε πάνω απο τούτη την ομάδα που μας έκανε περήφανους σε όλη την Ευρώπη! Που μας έκανε να κλάψουμε από χαρά και συγκίνηση την προηγούμενη δεκαετία! Για τα δυνατά συναισθήματα που μας έδωσε δεν αξίζει την προσοχή μας και την αγάπη μας; Δεν αξίζει ένα απόγευμα στο Παλατάκι; Το ποδόσφαιρο βρίσκει σιγά σιγά το δρόμο του! Διοίκηση, παίκτες, προπονητές και -φυσικά - ο κόσμος θα το στείλουν στην κορυφή. Βλέπετε στο ποδόσφαιρο βρέθηκε ο Ζαγοράκης, βάλσαμο στις πληγές μας,, σάρκα από τη σάρκα μας. Και μας έδωσε όραμα, ελπίδα, περηφάνεια. Το μπάσκετ αναζητά ακόμα το δικό του Μεσσία. Όχι τόσο στο να βάλει χρήματα - άλλωστε ούτε ο Ζαγόράκης έβαλε -, αλλά στο να δώσει όραμα στη μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Στον ΠΑΟΚ μας... Κι όσο αυτός ο Μεσσίας δεν βρίσκεται, το ρόλο αυτό καλούμαστε να τον διαδραματίσουμε εμείς! Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας! Ο ΠΑΟΚ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!