ΠΑΟΚ γεννήθηκες μεγάλος και πρέπει να μείνεις....

Όταν τελείωσε πέρσι το πρωτάθλημα της Α1 είπαμε όλοι μας ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μην ζήσουμε τα δεινά που όλοι θυμόμαστε και -ελπίζω- δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Ο ερχομός του Δρόσου μας γέμισε ελπίδες, που γρήγορα αποδείχθηκαν φρούδες. Οι δηλώσεις ότι πάμε για Ευρωλίγκα και άλλα ωραία έκαναν κακό, αφού δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες. Που έμειναν απλά προσδοκίες. Γρήγορα απεδείχθη ότι ο Δρόσος ήθελε αποτελέσματα εδώ και τώρα. Η πρώτη κρίση ήρθε όταν ήθελε να διώξει τον Πεδουλάκη΄Ηταν για μένα η επιβεβαίωση ότι τα χειρότερα ήταν μπροστά μας. Οφείλω να πω ότι πίστεψα στο Δρόσο, τον ήθελα στην ομάδα όταν κανένας δεν εμφανίζονταν, αλλά δεν μπορούσα να ξέρω καλά το χαρακτήρα του. Τώρα ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Πρέπει να απεγκλώβίσει τον ΠΑΟΚ. Είτε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του, είτε να αποχωρήσει τελείως. Φυσικά και δεν παραγνωρίζουμε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Δρόσου, για τον οποίο ευχόμαστε τα καλύτερα! Να γυρίσει γρήγορα στις δουλειές του γερός και δυνατός. Και αν μπορεί να κάνει επί της ουσίας ανταγωνιστικό τον ΠΑΟΚ να το κάνει. Θα τον στηρίξουμε. Διαφορετικά να διευκολύνει την επόμενη ημέρα. Αυτή τη στιγμή κανείς άλλος δεν παίρνει πρωτοβουλίες για την ομάδα, απλά γιατί δεν ξέρει εάν ο Δρόσος είναι παρών ή όχι! Κάθε ημέρα που περνάει δυσχεραίνει την κατάσταση. Λύση εδώ και τώρα! Όχι βέβαια πως αν δηλώσει ότι φεύγει θα γίνει ουρά από ενδιαφερόμενους, απλά θα ξέρουμε πλέον ότι όλα εξαρτώνται από τους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ. Θα αρχίσουν οι ζυμώσεις, οι τσακωμοί, τα μπινελίκια στις Γ.Σ, αλλά κάτι θα γίνει. Τώρα δεν γίνεται τίποτα. Ελπίζω να μην προλαβαίνουμε να πέσουμε...Αν κι αυτό ίσως να έκανε και καλό στον καρκίνο που μας τρώει τόσα χρόνια. Η συνέχεια; Ο κόσμος και πάλι ο κόσμος. Και μόνο ο κόσμος! Ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Αυτός ο υπέροχος λαός που κάθε μέρα ματώνει για τούτη την ομάδα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ψυχολογικά και οικονομικά. Μόνο που ο κόσμος δεν φτάνει για δούμε επιτέλους μια ανταγωνιστική ομάδα! Χρειάζονται επενδυτές! Αφήστε για λίγο τον Λίνο και τον Σορλέν και σκύψτε πάνω απο τούτη την ομάδα που μας έκανε περήφανους σε όλη την Ευρώπη! Που μας έκανε να κλάψουμε από χαρά και συγκίνηση την προηγούμενη δεκαετία! Για τα δυνατά συναισθήματα που μας έδωσε δεν αξίζει την προσοχή μας και την αγάπη μας; Δεν αξίζει ένα απόγευμα στο Παλατάκι; Το ποδόσφαιρο βρίσκει σιγά σιγά το δρόμο του! Διοίκηση, παίκτες, προπονητές και -φυσικά - ο κόσμος θα το στείλουν στην κορυφή. Βλέπετε στο ποδόσφαιρο βρέθηκε ο Ζαγοράκης, βάλσαμο στις πληγές μας,, σάρκα από τη σάρκα μας. Και μας έδωσε όραμα, ελπίδα, περηφάνεια. Το μπάσκετ αναζητά ακόμα το δικό του Μεσσία. Όχι τόσο στο να βάλει χρήματα - άλλωστε ούτε ο Ζαγόράκης έβαλε -, αλλά στο να δώσει όραμα στη μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Στον ΠΑΟΚ μας... Κι όσο αυτός ο Μεσσίας δεν βρίσκεται, το ρόλο αυτό καλούμαστε να τον διαδραματίσουμε εμείς! Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας! Ο ΠΑΟΚ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!