Για τ' όνομα του Θεού, επιστρέψτε στο marketing

Εδώ και πολλά χρόνια ήταν φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο χώρο του Τύπου και των ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν το Χρηματιστήριο Αθηνών είχε απογειωθεί, στο χώρο εισρεύσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, ποσά που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να δικαιολογήσει ο όγκος της ελληνικής αγοράς. Τα χρήματα αυτά δεν επενδύθηκαν με ορθολογικό και στρατηγικό τρόπο, αλλά κατευθύνθηκαν σε άλλους τομείς, που ουδεμία σχέση είχαν με τον Τύπο. Το αποτέλεσμα ήταν η φαινομενική ανάπτυξη του κλάδου τη δεκαετία του 2000 να κρύβει μέσα της παθογένειες τις οποίες όλοι έβαζαν κάτω από το χαλί, ελπίζοντας στην...αυτορύθμισή τους. Όλα αυτά τα χρόνια ο κλάδος έγινε υπερτροφικός. Εκατοντάδες μέσα εμφανίζονταν, που λειτουργούσαν κυρίως με τα κρατικά διαφημιστικά κονδύλια, τα οποία επενδύονταν με ανορθόδοξους τρόπους. Το κράτος διεύρυνε διαρκώς τα διαφημιστικά του κονδύλια και τα μέσα αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Το παραμύθι όμως αυτό δεν είχε ωραίο τέλος. Η φούσκα έσκασε και γι’ αυτό δεν φταίει ούτε η κρίση, ούτε το Δ.Ν.Τ, ούτε ο συμπαθής κατά τα άλλα Πόουλ Τόμπσεν. Αργά ή γρήγορα αυτό θα συνέβαινε. Και όλα αυτά διότι τα μέσα είχαν ξεχάσει το marketing. Όπως μου έλεγε πρόσφατα Εμπορικός Διευθυντής μεγάλης κυριακάτικης εφημερίδας «η δουλειά μας ήταν 90% politics και 10% marketing». Όλα λειτουργούσαν με τον αυτόματο πιλότο. Και στα έντυπα και στην τηλεόραση. Κανείς δεν προσπάθησε να εφαρμόσει στρατηγικές marketing και όσοι το προσπάθησαν, πολύ γρήγορα απορρίφθηκαν από το σύστημα. Σήμερα λοιπόν, που η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο, όλοι «κλαίνε» πάνω από τα ερείπια με κροκοδείλια δάκρυα, ενώ γνωρίζουν την ουσία του προβλήματος.

Τα παιδιά των λουκουμιών...

Η οικονομική κρίση μας έπιασε όλους, λίγο ως πολύ, στον ύπνο - πάνω που βλέπαμε υπέροχα ευδαιμονικά όνειρα। Και τώρα; Τι θα γίνουμε με τους βαρβάρους;Θα δείξει. Εμάς όμως, που διάγουμε τα -ήντα, μας θυμίζει κάποιες άλλες εποχές, όπου η λιτότητα ήταν τρόπος ζωής και η φτώχια ήθελε καλοπέραση. Και, παρά τη φτώχια, είχαμε και την ντόλτσε βίτα. Τουλάχιστον στη γεύση… Με εκείνα τα ανεπανάληπτα γλυκά του κουταλιού, που με τόση επιμέλεια (και οικονομική σύνεση) ετοίμαζαν οι νοικοκυρές, αλλά κάπου-κάπου και με γλυκά του εμπορίου. Από τις καραμέλλες (ναι, τότε οι καραμέλλες είχαν αξία) και τις σοκολάτες του περιπτέρου, μέχρι τα συσκευασμένα συριανά λουκούμια – από κοντά και οι περίφημες συριανές χαλβαδόπιτες. Μια έξτρα γεύση των συριανών λουκουμιών, ήταν το ότι δεν τα έβρισκες όπου κι όπου. Τις περισσότερες φορές, αυτά συνδυάζονταν με ένα ταξίδι στο Αιγαίο. Τότε, ήταν πολύ συνηθισμένο τα καράβια να συμπεριλαμβάνουν στα δρομολόγιά τους και τη Σύρο – την Ερμούπολη, πιο συγκεκριμένα, πρωτεύουσα των Κυκλάδων κι αρχόντισσα, και φημισμένη για τις γευστικές παραδόσεις της. Δεν προλάβαινε το καράβι να δέσει στο λιμάνι, και το πλησίαζαν με βάρκες οι πωλητές των λουκουμιών, που κατάφερναν να ανέβουν εν ριπή οφθαλμού –κάτι σαν πειρατικό ρεσάλτο– και να διαλαλήσουν το εμπόρευμά τους, που το μετέφεραν σε καλάθια. Μαζί με το εμπόρευμα, διαλαλούσαν και τα ονόματα των παρασκευαστών. Που με τη σειρά τους, είχαν ξεχωριστές θέσεις στον αστερισμό της γλυκύτητας. Κάποιοι υπάρχουν και σήμερα, συνεχίζοντας την παράδοση.
Αλλά και πάλι, τα “ταπεινά” λουκούμια δεν γίνονταν κτήμα όλων των ταξιδιωτών, μιας και τα πενιχρά οικονομικά δεν επέτρεπαν πάντα τέτοιες... ακρότητες. Και τώρα;
Θα επιστρέψουμε στην εποχή των λουκουμιών; Πάνω που είχαμε καλομάθει με εκείνα τα “φρέσκα” γλυκά του ζαχαροπλαστείου; Τουλάχιστον, ας μη φτάσουμε πλήρως: γιατί τότε, αφού απολαμβάναμε και το τελευταίο λουκούμι, κρατούσαμε και το κουτί – για να εξοικομήσουμε και το κόστος αγοράς μιας “θήκης” που όλο και σε κάτι θα χρειαζόταν

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΟΜΕΡ ΒΡΥΩΝΗΣ

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον...

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ' , ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου. μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κ. Π. Καβάφης

Kαληνύχτα Ελλάδα μου, γλυκιά μου πατρίδα....

Η αιρετική διανόηση έγινε φτωχότερη

«Είναι προτιμότερο να είσαι μια κραυγαλέα, μια φανταχτερή αποτυχία, παρά μια μετριοπαθής επιτυχία». Δεν ξέρω πόσοι συμφωνούν με αυτή την άποψη ή πόσοι την καταλαβαίνουν, αλλά είναι γεγονός ότι όταν την ανέφερε ο Malcolm McLaren από το βήμα του 5^ου Marketing Directors’ Forum που είχε διοργανώσει το 2007 το περιοδικό Marketing Week, προκάλεσε πλήθος σχολίων από τους συνέδρους. Ίσως αυτό να ήταν το μεγαλύτερο προτέρημα του θρυλικού ιμπρεσάριου των Sex Pistols, του ανθρώπου που θεωρείται – και δικαίως – ο πρωτεργάτης του πανκ κινήματος. Είχε ένα μαγικό χάρισμα να καθηλώνει με τις απόψεις του, ακόμα και τις πλέον ακραίες. Να τις υποστηρίζει με τέτοιο τρόπο που να σε κάνει να προβληματίζεσαι για το αν η διαφωνία που έχεις με αυτές είναι τελικά σωστή ή λάθος. Ο Malcolm McLaren έφυγε από τη ζωή στις 8 Απριλίου, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην αιρετική διανόηση. Την οποία μάλιστα φρόντισε με μαεστρία να μεταλαμπαδεύσει και στον κόσμο των επιχειρήσεων. Δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι που να μην φοβούνται την αποτυχία. Που να μην διστάζουν να πουν την «αιρετική» άποψή τους και να την υποστηρίξουν με σθένος. Ο McLaren ήταν ένας από αυτούς. «Το εμπορικό κατάστημα έχει αντικαταστήσει την εκκλησία ως χώρος λατρείας στη σύγχρονη κοινωνία. Τα ψώνια και η διασκέδαση είναι πλέον έννοιες αλληλένδετες και η λέξη «shoppertainment» αποκτά βαρύνουσα σημασία στην καθημερινότητά μας». Malcolm θα μας λείψεις....

Περί Παθών, Νηστείας και Μεγάλης Εβδομάδας

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί πόνημα ενός εκλεκτού φίλου και συνοδοιπόρου, του Αποστόλη। Πραγματεύεται ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο κατά καιρούς μας έχει απασχολήσει όλους। Χωρίς να θέλω να προκαταβάλω, συμφωνώ απόλυτα με κάθε του λέξη। Και ευχαριστώ θερμά τον Αποστόλη που μου έδωσε την άδεια να το δημοσιεύσω

1. Τα πάθη υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άνθρωπος που να μην έχει πάθη. Κι αυτά τα πάθη τα υποδαυλίζουν ΣΥΝΕΧΩΣ οι δαίμονες (ένας δαίμονας για κάθε διαφορετικό πάθος: άλλος για τις σαρκικές ηδονές, άλλος για φιλαργυρία, λαιμαργία, κλεπτομανία, κατάκριση, ψευδολογία, οκνηρία, υβρολογία, φιλοτομαρισμός, περηφάνια, υπέρμετρη φιλοδοξία κλπ). Η ύπαρξη παθών δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι κακό. Είναι όπως οι εχθροί που έχουμε. Μας αναγκάζουν να γινόμαστε πιο δυνατοί, ώστε να τους αντιμετωπίζουμε. Κακό είναι όταν ενδίδουμε στα πάθη, γιατί τότε διαπράττουμε αμαρτία. Στους παντρεμένους οι σαρκικές απολαύσεις ΔΕΝ αποτελούν αμαρτία. Μάλιστα ο Απόστολος Παύλος γράφει, στην Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους, να μην απέχει από το σεξ το ζευγάρι (εκτός αν γίνεται μετά από κοινή απόφαση, και μόνον για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα), για να μην δίνει το δικαίωμα στον αντίστοιχο δαίμονα, να το εκμεταλλευθεί, σπέρνοντας πονηρές ορέξεις.

2. Στην περίοδο νηστείας, ο Χριστιανός πρέπει να περιορίζει ΟΛΑ τα πάθη του, είναι δηλαδή ένας αγώνας επιβολής του πνεύματος πάνω στο σώμα, γιατί όλα τα πάθη προέρχονται από τις υποδαυλισμένες ανάγκες του σώματος. Δεν έχει νόημα να απέχουμε από το κρέας και τα γαλακτοκομικά και την ίδια ώρα να βασανίζουμε τους αδελφούς μας, ή την οικογένειά μας, με την εγωιστική συμπεριφορά μας. Επομένως κατά τη νηστεία ο Χριστιανός πρέπει να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Ο αγώνας κατά των παθών είναι ο πιο δύσκολος, γιατί ο αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά και ο πιο όμορφος! Οι Χριστιανοί ΔΕΝ κλαίνε, δεν βαρυγκομάνε για τη νηστεία τους, αλλά ούτε και την διαφημίζουν. Δεν την κρύβουν βέβαια, όταν είναι καθιερωμένη νηστεία από την Εκκλησία, γιατί αυτό δεν είναι Χριστιανικό. Όσο περισσότερο αγώνα κάνει κάποιος για να κόψει τα πάθη του, τόσο καλύτερος Χριστιανός γίνεται, επομένως τόσο περισσότερο προσεγγίζει (αγαπάει) τον Χριστό. Κι όσο περισσότερο αγαπάει τον Χριστό, τόσο περισσότερο αγαπάει και όλα τα πλάσματά Του και κυρίως τους ανθρώπους. Αυτή άλλωστε είναι η διαφορά του Χριστιανού από τους υπολοίπους: ότι ο Χριστιανός αγαπάει όχι μόνον εκείνους που τον αγαπούν, αλλά ΚΑΙ τους εχθρούς του. Οι Χριστιανοί ξέρουν ότι θα αναστηθεί ο Χριστός και δεν κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν. Βιώνουν όμως τον πόνο Του, μέσω της νηστείας των παθών, που κάνουν. Δεν πονάνε οι ίδιοι (αλίμονο) ούτε και υπάρχει τίποτε το μαζοχιστικό επάνω τους, γιατί ο μαζοχισμός είναι δαιμονική ενέργεια. Δεν υπάρχει πείνα για τον πόνο, αλλά μόνο για τον περιορισμό των παθών τους. Υπάρχει στέρηση, ναι, αλλά αυτό απέχει πολύ από την λατρεία του πόνου. Δεν υπάρχει όλεθρος.

3. Το «ακομπλεξάριστα και λυσσαλέα δηλαδή φυσιολογικά» είναι κάτι εκτός Χριστιανισμού. Η λατρεία για τον έρωτα οδηγεί σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες που μπορούν να φτάσουν μέχρι την καταστροφή της ψυχής. Αυτό ισχύει για οτιδήποτε λατρεύουμε. Όσο περισσότερο χώρο της καρδιάς μας διαθέτουμε για άλλα πράγματα (έρωτες, φιλοδοξίες, «πάσης φύσεως κολλήματα» κλπ) τόσο λιγότερο αφήνουμε για τον Χριστό. Κι όταν λείπει ο Χριστός…Ο έρωτας είναι πάθος και μάλιστα το ισχυρότερο όλων, γι’ αυτό είναι και το πιο δύσκολο στη διαχείρισή του. Το σωστό είναι να μπορείς να το στρέψεις μόνο προς τη γυναίκα που παντρεύτηκες. Γι’ αυτό οι δαίμονες κάνουν τα αδύνατα – δυνατά, ώστε να γιγαντώσουν αυτό το πάθος και μάλιστα προς κατεύθυνση εκτός γάμου. Αυτός είναι και ο λόγος που δύο ερωτευμένοι ενώ περνάνε καλά ως ανύπαντροι, όταν παντρευτούν αρχίζουν τα προβλήματα στη σχέση τους. Ο διάβολος δηλαδή δεν μπορεί να αντέξει ότι τους έχει χάσει από πελάτες (ως παντρεμένοι δεν αμαρτάνουν πλέον) και ξεκινάει το …σατανικό έργο του.

Δάνεια και από ευρωπαϊκές τράπεζες!

Δάνεια και κάρτες θα μπορούν σύντομα να πάρουν οι Έλληνες καταναλωτές από τράπεζες άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους ευνοϊκότερους όρους που ισχύουν στα κράτη αυτά। Έτσι, ο Έλληνας καταναλωτής θα μπορεί να συνάψει καταναλωτικό δάνειο ή να εκδώσει πιστωτική κάρτα με χαμηλότερα επιτόκια που ισχύουν σε πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ, στον βαθμό που και οι ξένες τράπεζες θα θελήσουν να εκμεταλλευθούν το άνοιγμα της ελληνικής αγοράς। Η σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται υπό διαμόρφωση αυτή την περίοδο και εξελίξεις αναμένονται τους προσεχείς μήνες.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι βάσει ενός ενιαίου εντύπου κόστους ομοειδών τραπεζικών προϊόντων το οποίο θα υπάρχει («έντυπο τυποποιημένων ευρωπαϊκών πληροφοριών καταναλωτικής πίστης» όπως ονομάζεται) ο Έλληνας καταναλωτής θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να γνωρίζει πόσο «κοστίζει» για παράδειγμα ένα καταναλωτικό δάνειο ύψους 50.000 ευρώ, με 10ετή εξόφληση, στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο κτλ., για όλες τις χώρες της ΕΕ. Στη συνέχεια θα μπορεί μέσω internet να επιλέγει την τράπεζα της αρεσκείας του και εφόσον έχει τα εχέγγυα που απαιτεί η κοινοτική τράπεζα θα συνάπτει το δάνειο ή αντιστοίχως θα εκδίδει πιστωτική κάρτα με επιτόκιο χαμηλότερο από αυτό κάποιας ελληνικής τράπεζας. Επίσης, οι καταναλωτές θα επωφελούνται από τραπεζικά προϊόντα που δεν διατίθενται στην Ελλάδα. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, μια τέτοια εξέλιξη θα «ανοίξει» τη διαφημιστική αγορά, στο βαθμό βέβαια που κάποιες ευρωπαϊκές τράπεζες δουν ευκαιρίες στην ελληνική αγορά.

Το δάχτυλο μίκρυνε πολύ....

H δύσκολη οικονομική συγκυρία που διανύουμε δεν προέκυψε εξ παρθενογενέσεως. Ένας σοβαρός λόγος που συνέτεινε σε αυτό το αποτέλεσμα είναι η μοναδική ικανότητά μας να βάζουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Σήμερα όμως, αυτό το δάχτυλο...μίκρυνε πολύ. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι κάθε αγορά είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Συμφωνώ απόλυτα. Και στην ελληνική επιχειρηματικότητα κάναμε το ίδιο. Κρύβαμε τα προβλήματα ή τα ωραιοποιούσαμε. Σήμερα μιλάμε – μεταξύ άλλων - για κρίση στα media. Ως segment του κλάδου αυτού, αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζει και ο χώρος του Δωρεάν Τύπου. Από το 2000 και μετά, με την εμφάνιση της Metro, το συγκεκριμένο segment βίωσε μια πρωτοφανή ανάπτυξη, με εκατοντάδες νέους τίτλους να εμφανίζονται, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν ούτε στρατηγική, ούτε υγιή πρότυπα ανάπτυξης, ούτε έφερναν κάποια καινοτομία. Απλά οι εκδότες τους πίστευαν ότι είχαν βρει τρόπο για εύκολο χρήμα. Η σημερινή κρίση όμως έχει θέσει την αγορά αυτή σε ένα διαρκές ξεκαθάρισμα. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε τίτλους με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, να κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο. Και να επιβιώνουν μόνο εκείνοι που έχουν κάτι να πουν, πρεσβεύουν μια καινοτομία, καλύπτουν μια ανάγκη. Μέχρι σήμερα κανείς δεν έλεγε ότι υπήρχαν δωρεάν έντυπα που ο μόνος στόχος τους ήταν να απορροφούν κρατική διαφήμιση, μέσα από επιχειρηματικές διαπλοκές. Κανείς δεν έλεγε ότι κάποιοι «εκδότες» εξέδιδαν δωρεάν έντυπα για ξέπλυμα χρήματος. Κανείς δεν έλεγε ότι κάποιοι από αυτούς εκβίαζαν διαφημιζόμενους και διαφημιστές για να τους δώσουν διαφήμιση. Με την έννοια αυτή, η σημερινή κρίση είναι καλοδεχούμενη. Ευχή όλων είναι ο Δωρεάν Τύπος να ξεκαθαρίσει από τους τυχοδιώκτες και όλους εκείνους που έκαναν κακό στην εικόνα του. Από εδώ και πέρα ένα δωρεάν έντυπο – αλλά και κάθε έντυπο γενικότερα – θα επιβιώνει μόνο εάν έχει κάτι να προσφέρει. Θεωρώ δεδομένο ότι από τη στιγμή που το τοπίο θα ξεκαθαρίσει, τα ποιοτικά δωρεάν έντυπα που θα παραμείνουν, θα αναδείξουν ακόμα περισσότερο τις μεγάλες δυνατότητές τους, τόσο απέναντι στο αναγνωστικό κοινό, όσο και απέναντι στη διαφημιστική αγορά.

«Μια γυναίκα θα αγοράσει οτιδήποτε για το οποίο νομίζει ότι το κατάστημα χάνει χρήματα» Κιν Χάμπαρντ

«Τα μεγάλο ερώτημα, στο οποίο δεν έχω καταφέρει ν' απαντήσω, παρά τα τριάντα χρόνια έρευνας στη γυναικεία ψυχή, είναι το τι θέλει μια γυναίκα» είχε πει ο Ζίγκμουντ Φρόιντ. Κι αν δεν απάντησε στο ερώτημα αυτό ολόκληρος Φρόιντ, γιατί άραγε να έχουμε απαιτήσεις να απαντηθεί από τους σύγχρονους marketers; Φευ! Διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο της Walt Street Journal την άποψη ενός αμερικανού θεωρητικού του marketing, ο οποίος χαριτολογώντας είπε το αμίμητο «Αν η προσπάθεια που καταβάλαμε για να κατανοήσουμε τη γυναικεία ψυχοσύνθεση πήγαινε στη διαστημική έρευνα, τώρα θα πουλάγαμε χοτ-ντογκ στο φεγγάρι». Υπερβολή ή όχι, η γυναικεία ψυχοσύνθεση είναι αναμφίβολα δύσκολο να μελετηθεί κι αυτό δυσχεραίνει τη ζωή των marketers. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια πρόκληση γι’ αυτούς. Πρόσφατες οικονομικές μελέτες έδειξαν ότι η οικονομική ανάκαμψη θα ξεκινήσει από τις γυναίκες, οι οποίες αποκτούν διαρκώς μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη. Αναπόφευκτα λοιπόν, το σύγχρονο marketing πρέπει να στραφεί σε αυτές, να τις προσεγγίσει με τον τρόπο που αυτές θέλουν, να μιλήσει στη γλώσσα τους, να απαντήσει στις ανάγκες τους.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού...

H επαναξιολόγηση και η αναθεώρηση παγιωμένων καταστάσεων στην ευρύτερη αγορά της επικοινωνίας, καταστάσεις που πλέον δεν δικαιολογούνται από την σκληρή πραγματικότητα της οικονομικής ύφεσης, δεν θεωρούνται κατ’ ανάγκη εξελίξεις αρνητικές. Όλοι συμφωνούμε ότι τα προηγούμενα χρόνια η λογική του «αυτόματου πιλότου» είχε δώσει μεν σημαντική ώθηση στην αγορά, δημιούργησε ωστόσο τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη ανορθόδοξων πρακτικών που σε βάθος χρόνου αποδείχθηκαν καταστροφικές. Τώρα που ήρθε η ώρα των διαρθρωτικών αλλαγών, διαβάζουμε και ακούμε για προτάσεις που πραγματικά είναι καινοτόμες, ουσιαστικές και άκρως δημιουργικές. Προτάσεις που δημιουργούν απορία γιατί τόσα χρόνια δεν είχαν κατατεθεί, δεν είχαν συζητηθεί, δεν είχαν υλοποιηθεί. Η τελευταία πρόταση που διαβάσαμε στον τύπο ακολουθεί αυτή τη λογική. Σύμφωνα με αυτή, η κυβέρνηση μελετά έναν διαφορετικό τρόπο επένδυσης της κρατικής διαφήμισης, περισσότερο αξιοκρατικό και εν τέλει, περισσότερο αποδοτικό κατά τη γνώμη μου. Ο τρόπος αυτός είναι ο εξής: το κράτος θα εμφανιστεί ως μεγάλος διαφημιζόμενος και θα αγοράσει χώρο και χρόνο για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του, διανέμοντας διαφήμιση σε όλα τα μέσα με τον ίδιο τρόπο, εξασφαλίζοντας παράλληλα και τις αντίστοιχες εκπτώσεις. Στη συνέχεια ο αρμόδιος δημόσιος φορέας που θα κάνει τη σχετική συμφωνία, θα κατανέμει τον χώρο και τον χρόνο ανάλογα με τις ανάγκες των υπουργείων και των κρατικών φορέων, δημοσιοποιώντας με λεπτομέρειες τον αριθμό των καταχωρίσεων και των σποτ, τα μέσα που επέλεξε και το κόστος της διαφημιστικής δαπάνης. Πρόκειται για μια πρόταση που αναμφισβήτητα προάγει την αξιοκρατία και τη διαφάνεια, στοιχεία που τόσο λείπουν από την ελληνική πραγματικότητα και όλες τις εκφάνσεις της. Μια άλλη ενδιαφέρουσα πρόταση – είτε συμφωνεί κανείς μαζί της, είτε όχι – είναι αυτή της Ενωσης Επιχειρήσεων Διαφημιστικής Επικοινωνίας Βορείου Ελλάδος (ΕΕΔΕΒΕ), η οποία ζητά να αλλάξει με τροπολογία ο νόμος για την καταβολή του 30% της διαφήμισης του δημοσίου σε μέσα της περιφέρειας. Αντί για την κεντρική διάθεση των διαφημιστικών κονδυλίων από τους ίδιους τους κρατικούς οργανισμούς, η ΕΕΔΕΒΕ προτείνει να διαχωρίζεται εξαρχής το ποσοστό 30% για την περιφέρεια και να δίνεται μέσω spec σε διαφημιστικές εταιρείες που έχουν έδρα στην περιφέρεια. Γιατί μόνο έτσι θα σιγουρέψει ότι το 30% που ορίζει ο νόμος ότι πρέπει να πηγαίνει στα περιφερειακά μέσα θα πηγαίνει στα σίγουρα και δεν θα χάνεται σε κάποιους διαδρόμους διαφημιστικών εταιρειών.

Ο ΠΑΟΚ ως δεξαμενή ανήσυχων συνειδήσεων...

Είναι ωραία να νιώθεις μέρος μίας Ιδέας που αντιπροσωπεύει το νέο, το εναλλακτικό, το υγιές, το ελπιδοφόρο. Μίας Ιδέας-απάντηση στο αδιέξοδο που νιώθουμε στις πλείστες των δραστηριοτήτων μας. Όποιος και αν είναι ο στίβος της συναναστροφής – επιχειρηματικός, κοινωνικός, πολιτικός, άλλος – κυριαρχείται από απαρχαιωμένες πρακτικές και αποτελέσματα προβληματικά. Ακόμη είναι ωραίο το νέο, εναλλακτικό και υγιές, να έχουν αφετηρία τη γενέθλια σου πόλη, κυριότερα δε όταν αυτό έχει το δικέφαλο στο στήθος και το χρώμα είναι ασπρόμαυρο. Ενδεχομένως στο νέο φαινόμενο «ΠΑΟΚ», λίγη να έχει δοθεί σημασία, στους συμβολισμούς και τις αξίες που πρεσβεύει. Βγάζοντάς το έξω, από τα στενά ποδοσφαιρικά όρια, ας το ενσωματώσουμε στη μεγάλη εικόνα του χώρου που λέμε Ελλάδα σήμερα. Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, ως λαοφιλέστερη κοινωνική εκδήλωση, αντανακλά την κοινωνία και «δίκειν κατόπτρου» ας το αξιοποιήσουμε. Τι βλέπουμε; Του συστήματος την ατμόσφαιρα να διακατέχεται από αδικία, αναξιοκρατία, αλαζονεία, πρακτικές αυτοκαταστροφής. Κακό παραγόμενο αποτέλεσμα (λέγε με θέαμα), προβληματική σχέση με τους πολίτες - καταναλωτές (στα γήπεδα ο καθείς κάνει ότι του κατέβει. Λέγε με χούλιγκαν), ομιχλώδης οικονομικές συναλλαγές και χρηματοδοτήσεις. Στον αντίποδα υπάρχει το μοντέλο ΠΑΟΚ, ως πρόταση για τη πρόοδο και ένα καλύτερο αύριο: Διοίκηση με γνώση του αντικειμένου που διαχειρίζεται, με διάθεση προσφοράς, με (αντ)αμοιβή για αυτό ακριβώς που διαχειρίζεται και σύμφωνα με την πορεία του (και όχι συνδεόμενο με αλλότριες σκοπιμότητες), με χρηματοδότηση από τη λαϊκή βάση, με λαϊκή συμμετοχή, με ξεκάθαρα στοιχεία οικονομικής διαχείρισης, με άμιλλα και σεβασμό στον αντίπαλο. Κυριότερα δε με διάρκεια και υπομονή! Δίχως εσωστρέφεια και μεμψιμοιρία, με όραμα. Κάπως έτσι ένα προβληματικός σύλλογος επιλύει τα θέματά του, αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του έδωσε ο διακανονισμός του αμαρτωλού παρελθόντος. Πρωτοπορεί και χτίζει το αύριο με σύνεση και προγραμματισμό. Με ΕΡΓΑΣΙΑ και εκπαίδευση. Δίχως να εθίζει τον κόσμο (του) στη νίκη, τον εκπαιδεύει στους κανόνες και την ομορφιά του παιχνιδιού. Στην γοητεία του αγωνίζεσθαι. Κάπως έτσι χτίζεις συνειδήσεις και γίνεσαι παράδειγμα ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς, γίνεσαι σύμβολο πρωτοπορίας και εξέλιξης. Η επικράτηση του ΠΑΟΚ έναντι του συστημικού και κατεστημένου Ολυμπιακού, σηματοδοτεί πολλά περισσότερα από μία νίκη γοήτρου. Δείχνει ένα καλύτερο αύριο σε φόντο ασπρόμαυρο. Ο ΠΑΟΚ ήταν και παραμένει μία δεξαμενή ανήσυχων συνειδήσεων, ένα σμιλευτήρι προόδου. Οι αξίες αυτού του ΠΑΟΚ καθοδηγούν και εμπνέουν απέναντι στο κυρίαρχα συστήματα, διαφθοράς, παρακμής και άστοχης διαχείρισης ισχύος.

Ο ΠΑΟΚ των αντιθέσεων...

Κι όμως αυτός είναι ο ΠΑΟΚ που ξέρουμε। Ο ΠΑΟΚ των αντιθέσεων, ο ΠΑΟΚ του μαύρου και του άσπρου, ο ΠΑΟΚ του ζενίθ και του ναδίρ। Σκεφτείτε λίγο। Στην πολύχρονη ιστορία μας, η ομάδα μας ΠΟΤΕ δεν μας έδινε μόνο χαρές ή μόνο λύπες, αλλά και τα δύο ταυτόχρονα। Σκεφτείτε λίγο। Το πρωτάθλημα του 1985 συνοδεύθηκε με μια ήττα ντροπή 1-4 από τη Λάρισα, στον τελικό κυπέλλου του ΟΑΚΑ। Η πορεία ντροπής πριν 3 χρονια στο πρωτάθλημα συνοδεύθηκε με μια μεγαλοπρεπή τριάρα στα σκουλήκια। Το κύπελλο του 2001, με την 4άρα στο γαύρο στην Αθήνα συνοδεύθηκε με απεργίες και αποχές των παικτών που έφεραν τον ΠΑΟΚ στο χείλος του γκρεμού। Χαρμολύπη δηλαδή। Αν σκεφθώ, θα βρω κι άλλα। Αυτό είναι το DNA του ΠΑΟΚ। Απο τη χαρά στη λύπη και το αντίθετο।Ο ΠΑΟΚ σήμερα απλά επιβεβαίωσε αυτή του την ιδιότητα। Οπότε ηρεμήστε όλοι। Οι θριαμβευτές του Καραϊσκάκη, δεν έγιναν...σαρδέλες μέσα σε 10 μέρες। Είναι άνθρωποι και κουράστηκαν। Δεν δικαιολογώ την απαράδεκτη εμφάνιση σε καμία περίπτωση। Είναι ντροπή για τον ΠΑΟΚ τέτοιες εμφανίσεις. Έλα όμως που είναι μέρος της ιστορίας του, θέλουμε δεν θέλουμε. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Το περιμέναμε. Η στραβή θα γινόνταν, το γράφαμε όλοι μας εδώ μέσα. Σύμφωνοι, δεν την περιμέναμε σε αυτό το παιχνίδι. Όλα όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ποδόσφαιρο είναι. Απο εδώ και πέρα, πρέπει να δούμε την επόμενη μέρα. Οι μεγάλες ομάδες διακρίνονται από την ικανότητά τους να διαχειρίζονται παραγωγικά τις αναποδιές. Αυτό πρέπει να κάνει και ο ΠΑΟΚ. Το διπλό στο Καυτατζόγλειο είναι περισσότερο επιβεβλημένο απο ποτέ. Και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό να αλλάξει και πάλι το κλίμα. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ μας. Ασπρο μαύρο. Δικέφαλος αετός!
Εμείς πρέπει να ηρεμήσουμε και να στηρίξουμε την ομάδα. Τώρα, στα δύσκολα. Να συμμετάσχουμε μαζικά στην Α.Μ.Κ. και να σταθούμε παραγωγικά πλάι στους παίκτες και τον προπονητή μας. Η στραβή ήρθε και είναι βαριά. Ήρθε όμως και ΠΡΕΠΕΙ να την αντιμετωπίσουμε. Κραυγές και κολοτούμπες δεν οφελούν. Πριν γράψετε κάτι, σκεφτείτε το δύο φορές. Απο το Κύπελλο θα μπρορούσαμε να είχαμε αποκλειστεί και νωρίτερα ή και αργότερα. Όπως αποκλείστηκε ο γαύρος και η ΑΕΚ. Είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, τι να κάνουμε;
Θα υποστούμε αύριο την καζούρα των αλλόθρησκων, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και νομίζω ότι είμαστε συνηθισμένοι. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθούμε παιδιά! Επιβάλεται!
Για το παιχνίδι δεν θα πω τίποτα γιατί είδα μόνο μια ομάδα και μάλιστα πολύ καλή! Τον Πας Γιάννενα, στον οποίο πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια γιατί μας ισοπέδωσε με τη δεύτερη ομάδα του! Ο ΠΑΟΚ που ξέρουμε έμεινε στη Θεσαλλονίκη...
Ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει αδέλφια. Κι εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα του, να του κρατάμε το χέρι, να του ζεστάνουμε την ψυχή, να του δώσουμε κουράγιο. Δεν χάθηκε ο δρόμος, χάθηκε ένα μονοπάτι...

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ!!!!

O ΠΑΟΚ που ονειρευόμαστε....

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω για το χθεσινό ματς, στο οποίο είχα την τύχη να παρευρίσκομαι, να το δω από κοντά, μαζί με άλλους 5 «καμικάζι», σε σουίτα χορηγού του Ολυμπιακού, που είναι και χορηγός του ΠΑΟΚ. Υπερηφάνεια είναι το πρώτο συναίσθημα που μου έρχεται στο μυαλό. Αυτός ο ΠΑΟΚ είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε. Ομάδα-συνόλου, με συγκεκριμένη στρατηγική, με στόχους, με πολύ καλούς παίκτες, με παίκτες που ξέρουν τι θέλουν μέσα στο γήπεδο και δεν επηρεάζονται από μια εχθρική ατμόσφαιρα, η οποία όμως παρέμεινε στα όρια του ανεκτού, για να είμαστε δίκαιοι. Πολύ γρήγορα οι οπαδοί του Ολυμπιακού ξέχασαν τον ΠΑΟΚ και...ασχολήθηκαν με τα δικά τους. Οι δικοί μας δεν είχαν ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΓΧΟΣ και πραγματικά έπαιξαν σοβαρά, πειθαρχημένα, λες και ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα βάλουν το γκολ και θα κερδίσουν. Εχουν περάσει αρκετές ώρες, αλλά ακόμα είμαι σοκαρισμένος από την όλη εξέλιξη. ΑΡΧΟΝΤΙΚΟΣ ΠΑΟΚ ρε παιδιά, με έκανε και φούσκωνα από υπερηφάνεια! Ο Σάντος μας έβαλε τα γυαλια. Δικαιώθηκε η διοίκηση που τον εμπιστεύθηκε και τον άφησε – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! - να δουλέψει. Μπράβο στη διοίκηση! Ανανεώστε του τώρα το συμβόλαιο και του χρόνου θα πάμε ακόμα καλύτερα.
Από εδώ και πέρα πρέπει να κάνουμε διαχείριση της νίκης σωστή και να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, γιατί η κατραπακιά καιροφυλακτεί...
Ωστόσο αυτή την εβδομάδα πρέπει να χαρούμε την νίκη! Ας χαρούμε λοιπόν γιατί τα καλύτερα έρχονται...
Μεγάλη ηδονή να βλέπεις ένα Καραϊσκάκη παγωμένο, με 20.000 γαύρους να μην έχουν κουράγιο να κουνηθούν από τις θέσεις τους...
Φίλοι Ολυμπιακοί θα ήθελα απλά να σας υπενθυμίσω:
Υπάρχουν και οι ήττες στο ποδόσφαιρο.
Υπάρχουν και οι θέσεις 3,4,5,6,7, 8 κ.α.
Δεν παίρνεις τους τίτλους σπίτι σου. Τόσους τίτλους έχετε πάρει τα τελευταία χρόνια και πάλι δεν είστε ευχαριστημένοι....Η απόλυτη ματαιοδοξία!
Ο Κόκαλης δεν είναι ο Πάπας, που τον γλύφετε και τον ακολουθείται τυφλά, χρόνια τώρα! Αυτός σας κατέστρεψε κι αυτός θα φαλιρίσει την ομάδα σας, η οποία ως Α.Ε είναι ήδη χρεωμένη με πολλά εκατ. ευρώ! Και το Φάληρο θα γίνει..φάλιρο!!!
Μεγάλη ομάδα είναι η ομάδα που παλεύει με αξίες και ιδανικά για το καλύτερο. Δεν ισχύει για τη μεγάλη ομάδα το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κι εσείς θέλατε τίτλους με κάθε κόστος, με κάθε λαδιά, με κάθε απατεωνιά. Αυτό δεν λέγεται μεγάλη ομάδα! Και εσεις δεν ήσασταν ΠΟΤΕ μεγάλη ομάδα! Το παραμύθι σας ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΔΩ!
Χωρίς ευνοϊκή διαιτησία είστε ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΙ! Ακόμα και χτες ζητήσατε δύο πέναλτι σε φάσεις που ΔΕΝ ΗΤΑΝ! Ντροπή σας!
Να είστε ευχαριστημένοι με την ατυχία μας, που δεν βάλαμε δύο ακόμη γκολάκια να σας διαλύσουμε...
Ντιόγο, ο Γκαρσία σε γυρεύει παλικάρι μου, για πήγαινε να δεις τι θέλει...

Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο. Είμαι υπερήφανος που ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ πήρα μια νίκη ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ, που δεν μπορεί να μου αμφισβητήσει ΚΑΝΕΙΣ! Όπως και οι λίγοι τίτλοι που έχω πάρει και ήταν ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΙ!

ΕΊΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ!!!

ΥΓ: Τελευταία φορά που είχα πάει στο Καραϊσκάκη ήταν τον Οκτώβριο του 2005, όταν το ματς ήταν κεκλεισμένων των θυρών και είχαμε κερδίσει 2-1!