Περί Παθών, Νηστείας και Μεγάλης Εβδομάδας

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί πόνημα ενός εκλεκτού φίλου και συνοδοιπόρου, του Αποστόλη। Πραγματεύεται ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο κατά καιρούς μας έχει απασχολήσει όλους। Χωρίς να θέλω να προκαταβάλω, συμφωνώ απόλυτα με κάθε του λέξη। Και ευχαριστώ θερμά τον Αποστόλη που μου έδωσε την άδεια να το δημοσιεύσω

1. Τα πάθη υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άνθρωπος που να μην έχει πάθη. Κι αυτά τα πάθη τα υποδαυλίζουν ΣΥΝΕΧΩΣ οι δαίμονες (ένας δαίμονας για κάθε διαφορετικό πάθος: άλλος για τις σαρκικές ηδονές, άλλος για φιλαργυρία, λαιμαργία, κλεπτομανία, κατάκριση, ψευδολογία, οκνηρία, υβρολογία, φιλοτομαρισμός, περηφάνια, υπέρμετρη φιλοδοξία κλπ). Η ύπαρξη παθών δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι κακό. Είναι όπως οι εχθροί που έχουμε. Μας αναγκάζουν να γινόμαστε πιο δυνατοί, ώστε να τους αντιμετωπίζουμε. Κακό είναι όταν ενδίδουμε στα πάθη, γιατί τότε διαπράττουμε αμαρτία. Στους παντρεμένους οι σαρκικές απολαύσεις ΔΕΝ αποτελούν αμαρτία. Μάλιστα ο Απόστολος Παύλος γράφει, στην Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους, να μην απέχει από το σεξ το ζευγάρι (εκτός αν γίνεται μετά από κοινή απόφαση, και μόνον για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα), για να μην δίνει το δικαίωμα στον αντίστοιχο δαίμονα, να το εκμεταλλευθεί, σπέρνοντας πονηρές ορέξεις.

2. Στην περίοδο νηστείας, ο Χριστιανός πρέπει να περιορίζει ΟΛΑ τα πάθη του, είναι δηλαδή ένας αγώνας επιβολής του πνεύματος πάνω στο σώμα, γιατί όλα τα πάθη προέρχονται από τις υποδαυλισμένες ανάγκες του σώματος. Δεν έχει νόημα να απέχουμε από το κρέας και τα γαλακτοκομικά και την ίδια ώρα να βασανίζουμε τους αδελφούς μας, ή την οικογένειά μας, με την εγωιστική συμπεριφορά μας. Επομένως κατά τη νηστεία ο Χριστιανός πρέπει να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Ο αγώνας κατά των παθών είναι ο πιο δύσκολος, γιατί ο αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά και ο πιο όμορφος! Οι Χριστιανοί ΔΕΝ κλαίνε, δεν βαρυγκομάνε για τη νηστεία τους, αλλά ούτε και την διαφημίζουν. Δεν την κρύβουν βέβαια, όταν είναι καθιερωμένη νηστεία από την Εκκλησία, γιατί αυτό δεν είναι Χριστιανικό. Όσο περισσότερο αγώνα κάνει κάποιος για να κόψει τα πάθη του, τόσο καλύτερος Χριστιανός γίνεται, επομένως τόσο περισσότερο προσεγγίζει (αγαπάει) τον Χριστό. Κι όσο περισσότερο αγαπάει τον Χριστό, τόσο περισσότερο αγαπάει και όλα τα πλάσματά Του και κυρίως τους ανθρώπους. Αυτή άλλωστε είναι η διαφορά του Χριστιανού από τους υπολοίπους: ότι ο Χριστιανός αγαπάει όχι μόνον εκείνους που τον αγαπούν, αλλά ΚΑΙ τους εχθρούς του. Οι Χριστιανοί ξέρουν ότι θα αναστηθεί ο Χριστός και δεν κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν. Βιώνουν όμως τον πόνο Του, μέσω της νηστείας των παθών, που κάνουν. Δεν πονάνε οι ίδιοι (αλίμονο) ούτε και υπάρχει τίποτε το μαζοχιστικό επάνω τους, γιατί ο μαζοχισμός είναι δαιμονική ενέργεια. Δεν υπάρχει πείνα για τον πόνο, αλλά μόνο για τον περιορισμό των παθών τους. Υπάρχει στέρηση, ναι, αλλά αυτό απέχει πολύ από την λατρεία του πόνου. Δεν υπάρχει όλεθρος.

3. Το «ακομπλεξάριστα και λυσσαλέα δηλαδή φυσιολογικά» είναι κάτι εκτός Χριστιανισμού. Η λατρεία για τον έρωτα οδηγεί σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες που μπορούν να φτάσουν μέχρι την καταστροφή της ψυχής. Αυτό ισχύει για οτιδήποτε λατρεύουμε. Όσο περισσότερο χώρο της καρδιάς μας διαθέτουμε για άλλα πράγματα (έρωτες, φιλοδοξίες, «πάσης φύσεως κολλήματα» κλπ) τόσο λιγότερο αφήνουμε για τον Χριστό. Κι όταν λείπει ο Χριστός…Ο έρωτας είναι πάθος και μάλιστα το ισχυρότερο όλων, γι’ αυτό είναι και το πιο δύσκολο στη διαχείρισή του. Το σωστό είναι να μπορείς να το στρέψεις μόνο προς τη γυναίκα που παντρεύτηκες. Γι’ αυτό οι δαίμονες κάνουν τα αδύνατα – δυνατά, ώστε να γιγαντώσουν αυτό το πάθος και μάλιστα προς κατεύθυνση εκτός γάμου. Αυτός είναι και ο λόγος που δύο ερωτευμένοι ενώ περνάνε καλά ως ανύπαντροι, όταν παντρευτούν αρχίζουν τα προβλήματα στη σχέση τους. Ο διάβολος δηλαδή δεν μπορεί να αντέξει ότι τους έχει χάσει από πελάτες (ως παντρεμένοι δεν αμαρτάνουν πλέον) και ξεκινάει το …σατανικό έργο του.